There is more to love ...

... then making it!

Het idee om een verhaal chronologisch om te draaien is niet nieuw. Denk aan Time’s Arrow van Martin Amis of het voor wat betreft thematiek vergelijkbare Betrayal van Harold Pinter.
Maar Peek geeft er zowel door stilistisch gevarieerde zinnen als door de dubbele omkering een heel eigen draai aan. Hij geeft ons in omgekeerde volgorde de twee richtingen waarop wij geneigd zijn te leven en te beschouwen. We stippelen ons leven uit in de hoop bepaalde doelen te bereiken, maar op een bepaald moment kunnen wij alleen nog maar terugkijken en de balans opmaken. Oorzaak en gevolg zijn dan helemaal niet meer van belang.
Die omkering op twee niveaus is helemaal nog niet zo simpel; Peek gaat uiterst secuur om met verwijzingen naar de tijd die voorbij is, maar in zijn roman nog moeten volgen. Ondanks dat je als lezer dus weet hoe de toekomst eruit ziet, zorgt Peek ervoor dat je nieuwsgierig blijft naar de eerdere gebeurtenissen.

Maar daar komt nog wat bij: als lezer ken je de toekomst van beide hoofdpersonen, en je weet dus maar al te goed hoeveel mislukte pogingen zij hebben gedaan om meer dan alleen lichamelijke invulling te geven aan hun vurige liefde. De expliciete seks is doordrenkt van deze tragedie. Dat zorgt er – in ieder geval bij mij – voor dat die seks geen kriebels onder de gordel geeft maar een stukje hoger: rondom het hart, zeg maar net boven de plek waar die vlinders wel eens rondfladderen. Een voorbeeld van zo’n prachtige stukje ‘voorspel’: De luxe van een dag en een hele nacht, het blije loze door alle extra tijd. Haar tong ging over zijn onderlip, likte zijn tanden voor toegang, hij voelde haar armen om hem dichtvallen, klemmen, hij kuste haar, kneep terug. Toen ze even loskwamen zuchtte ze, hield haar ogen gesloten, dit vleide hem en vulde hem met een ijver haar te behagen, met zijn neus aaide hij de hare, zijn lippen werden twee veren over haar gezicht, hij voelde haar lachen, hij wilde haar weer kussen maar bedwong zich, naderde haar zo dicht mogelijk zonder haar te raken, twee open monden in elkaars warmende adem, wachtend, tot zij het eerst bewoog en hij haar eindelijk mocht bemachtigen, haar diep in zijn omhelzing trok zodat ze zou begrijpen wat hem naar haar dreef, ze kusten lang en nat en lieten elkaar die korte eeuwigheid niet meer los.

Wat een elektriciteit!
En op de vraag of liefde alles overwint, of slechts een illusie is die de mens tot levensgevaarlijke vergissingen leidt, kan er maar eentje antwoord geven.
Dat ben jij.
Dus lees en oordeel zelf.