Lezersrecensie
Samenhang gevraagd
Als ik wat nieuws leer tijdens het lezen van een boek, dan is voor mij een boek vaak al gelaagd.
In dit verhaal leerde ik over de rigide dictatuur van de Marokkaanse koning Hassan II van de jaren zestig tot negentig. Duizenden dissidenten werden met harde hand weggewerkt: verbannen, gevangengezet en gemarteld of doodgeschoten.
De (letterlijk en figuurlijk) zware ‘Jaren van Lood’ hebben diepe littekens achtergelaten in de Marokkaanse samenleving. Trauma’s zijn niet verwerkt en er is gebrek aan erkenning en verwerking van hetgeen er toen allemaal gebeurde. Dat werkt nog steeds door waarbij ook een toevluchtsoord (als Europa) uiteindelijk toch niet de beschermende rol kon en kan spelen waarop een vluchteling misschien had gehoopt.
De schrijfstijl van el Khannoussi vind ik prettig en bij vlagen van een opvallende schoonheid. Er zijn nogal wat verhaallijnen die over elkaar heen buitelen en die soms wel en soms niet in elkaar haken.
Halverwege het boek had ik spijt dat ik de namen van de karakters niet had genoteerd; dat was het lezen ten goed gekomen. Voor mij werd de veelheid en vooral ‘het door elkaar’ langzaamaan een minpuntje omdat ik (te vaak) de draad kwijt was.
Zij die pretenderen er verstand van te hebben waren over dit boek meer dan lovend: fenomenaal, duizelingwekkend, hallucinerend, van een tomeloze energie, onorthodox en een post-postmodern meesterstuk. Dat vind ik dus allemaal niet en wat mij betreft zijn dat schromelijk overdreven loftuitingen. Zijn we soms op zoek naar een nieuwe knuffel-Marokkaan? En dat bedoel ik absoluut niet vervelend naar el Khannoussi want dit boek heb ik met veel interesse gelezen.
En ik ben ook zeker benieuwd naar een volgende roman.
In dit verhaal leerde ik over de rigide dictatuur van de Marokkaanse koning Hassan II van de jaren zestig tot negentig. Duizenden dissidenten werden met harde hand weggewerkt: verbannen, gevangengezet en gemarteld of doodgeschoten.
De (letterlijk en figuurlijk) zware ‘Jaren van Lood’ hebben diepe littekens achtergelaten in de Marokkaanse samenleving. Trauma’s zijn niet verwerkt en er is gebrek aan erkenning en verwerking van hetgeen er toen allemaal gebeurde. Dat werkt nog steeds door waarbij ook een toevluchtsoord (als Europa) uiteindelijk toch niet de beschermende rol kon en kan spelen waarop een vluchteling misschien had gehoopt.
De schrijfstijl van el Khannoussi vind ik prettig en bij vlagen van een opvallende schoonheid. Er zijn nogal wat verhaallijnen die over elkaar heen buitelen en die soms wel en soms niet in elkaar haken.
Halverwege het boek had ik spijt dat ik de namen van de karakters niet had genoteerd; dat was het lezen ten goed gekomen. Voor mij werd de veelheid en vooral ‘het door elkaar’ langzaamaan een minpuntje omdat ik (te vaak) de draad kwijt was.
Zij die pretenderen er verstand van te hebben waren over dit boek meer dan lovend: fenomenaal, duizelingwekkend, hallucinerend, van een tomeloze energie, onorthodox en een post-postmodern meesterstuk. Dat vind ik dus allemaal niet en wat mij betreft zijn dat schromelijk overdreven loftuitingen. Zijn we soms op zoek naar een nieuwe knuffel-Marokkaan? En dat bedoel ik absoluut niet vervelend naar el Khannoussi want dit boek heb ik met veel interesse gelezen.
En ik ben ook zeker benieuwd naar een volgende roman.
1
Reageer op deze recensie
