Niet bij zijn beste, maar nog steeds boeiend

'Spion buiten dienst' vertelt het verhaal van een MI6 medewerker, die op een zijspoor belandt, maar uiteindelijk nog een cruciale rol zal spelen in een spionageschandaal.

Nat is, na vele jaren in het buitenland, teruggekeerd in Londen. Ondanks zijn grote ervaring en zijn vele verdiensten wordt hij ondergebracht in een obscure afdeling, de 'Haven'.. Bij zijn oversten krijgt hij weinig gehoor en steun.
Als verwoed badmintonspeler leert hij Ed kennen, een flamboyante jongeman, waarmee hij vele partijen speelt.
Uiteindelijk blijkt Ed totaal iemand anders te zijn dan Nat vermoedde en krijgt ook Nat's leven een andere wending.

Bij John Le Carré moet je geen grote acties verwachten of grote cliffhangers. Spanning in dit boek komt er maar in het tweede deel ervan met toch een verrassend slot.
Zijn boeken draaien vooral rond de spionnen als karakters, hun onderlinge relaties. Het zijn veelal mensen die worstelen met de regels en de bureaucratie in hun werkomgeving. Daarbij worden ze ook geconfronteerd met ambtelijke rivaliteit en botsen regelmatig met collega's en hun meerderen.
Het is een wereld die John Le Carré meesterlijk schetst. Het zijn werkelijk levensechte figuren, met hun sterke, maar evenzeer hun minder fraaie of zwakke kanten. Het is vooral daarvoor dat je zijn boeken moet lezen.

In 'Spion buiten dienst' laat Le Carré ook niet na regelmatig ongezouten zijn mening te geven over de politieke toestand, dit vooral door de figuur van Ed. Over de vermaledijde Brexit en de manipulatieve Britse politiek. Over Trump met zijn 'haat politiek en zijn racistische trekken. Over Poetin van vijfderangsspion tot autocraat.

'Spion buiten diensten' behoort zeker niet tot de beste van Le Carré's omvangrijk werk. Maar het blijft een aangename en toch boeiende lectuur. Wel bij momenten wat teveel uitgesponnen, vooral in de eerste helft.
Maar ik heb ongeveer tegelijkertijd een boek van Daniel Silva rond zijn Israëlische meesterspion Gabriel Allon gelezen en dan valt toch het kwaliteitsverschil op. Zelfs een wat mindere La Carré overstijgt ruim het niveau van een Daniel Silva.
Deze laatste schept eerder een wereld waarin alles zwart-wit is en de figuren karikaturen worden