Als doden kunnen praten : fijngeslepen miniatuurverhalen die een dorp terugwinnen

Een oude man kijkt uit over de grafstenen die als verstrooid over de weide voor hem liggen. Bijna elke dag komt hij mijmeren, op een houten bank op het kerkhof van Paulstadt. Hij denkt na over de doden, meent zelfs dat hij hun stemmen kan horen, al lukt het hem niet iets zinvols van de fragmenten te maken. ‘s Avonds thuis gaat hij er nog eens goed voor zitten om de gedachten ten einde te denken.
Zo begint “het veld”, een compacte roman van Robert Seethaler, samengesteld uit 30 korte hoofdstukjes waarin telkens één stem van die verstrooid op het veld liggende grafstenen van zich laat horen. Stemmen van gewone mensen die gewone levens leidden, met soms liefde op hun pad (kort) en soms tegenslag, met hun dromen en twijfels. En die daar vanuit het graf het meest essentiële over terugkoppelen ?
Het klinkt bij iedere stem een beetje anders. Elk personage trekt je als lezer binnen in een nieuwe sfeer, die Seethaler in enkele pennentrekken weet op te wekken. Zorgvuldig formuleren ze hun gedachten. Het zijn miniatuurverhalen die ontroeren, losse verhalen in de verbindende context van één dorp.
Losse verhalen ? Naarmate het boek vordert begin je als lezer te twijfelen. Verhalen raken elkaar, personages keren terug, details in een verhaal lijken een nieuw licht te werpen op interpretatie van andere verhalen, het silhouet van Paulstadt tekent zich steeds scherper af, in een zacht, zwevend, poëtisch licht, om dan toch weer te verdwijnen ?
Wie dit compacte boek als snelle hap wil nuttigen, is eraan voor de moeite. Het veld is een boek dat uitnodigt tot traag lezen en terugbladeren. De met nuance en liefde getekende personages, de verzorgde taal en levendige stijl, de gelouterde individuele reflecties, blijven ook bij herlezing boeien.