heerlijke personages, memorabele filmische scènes en volgehouden vertelplezier

Met “De spiegel van ons verdriet” is Pierre Lemaitre toe aan het derde en laatste deel van een trilogie over Frankrijk in de eerste helft van de 20e eeuw.
Opnieuw brengt hij een graagvergeten herinnering uit de Franse geschiedenis onder de aandacht : voor deze avonturenroman zijn het “debacle” en de “exodus” van de eerste oorlogsdagen in 1940 het decor.
Pierre Lemaitre vertelt de geschiedenis niet vanuit de grote historische figuren en gebeurtenissen, hij kruipt in de huid van gewone mensen die al een voorgeschiedenis hebben en als een speelbal van het lot in de oorlogsstroom worden meegesleurd, taferelen van ontreddering, tekenen van solidariteit, crisissituaties die tot keuzes dwingen.
Hij voert een waaier aan kleurrijke personages op, die elk op hun beurt de lezer meetrekken in hun verhaal. Zoals dat gangbaar is in een schelmenroman zijn de personages eerder typetjes die consequent volgens hun karakter handelen dan rijke karakters die een psychologische ontwikkeling ondergaan. Het zijn personages met nukken en gebreken, en ook een vleugje heldhaftigheid. Pierre Lemaitre houdt van zijn personages en brengt die liefde over op de lezer. Niet alleen de hoofdfiguren, ook de personages die maar belang hebben voor één bladzijde, krijgen trekjes mee die kleur geven.
De veelheid aan personages en verhaallijnen blijkt geen obstakel, Pierre Lemaitre schrijft zeer helder en lezersgericht. Met een volgehouden opvolging van cliffhangers en verrassende kenteringen in het verhaal houdt hij de aandacht van zijn lezers vast. Er zit enorm veel vaart in dit boek.
De plot verliest wat aan kracht op het einde, en maakte daarom minder indruk op me dan het eerste boek uit de trilogie. Maar concluderend toch een zeer positieve leeservaring, waarvan ik vooral de heerlijke personages, de vele memorabele filmische scènes, en het volgehouden vertelplezier onthoud.