De kern staat prachtig op papier, de magie van het boek zit 'm in wat jij tussen de regels leest en voelt

Van de boekenFM podcast had ik de meest recente afleveringen wel geluisterd, dus koos ik een oudere aflevering, zomaar willekeurig. Daar ging het over Claire Keegan's boek Dit soort kleinigheden. Tussendoor werd ook gesproken over Pleegkind en dat sprak me aan. Dezelfde middag vond ik 'm in de bibliotheek en dezelfde avond heb ik het uitgelezen. Tussen de bedrijven door, terwijl de kinderen in bad gingen, terwijl mijn man het tweede verhaaltje voorlas, terwijl ik wachtte tot de kinderen in slaap vielen. Het boek greep me en was plotseling ook weer uit.

Het is een indrukwekkend verhaal. Hoe kan je als ouders zo weinig van je kind houden dat je niet eens gedag zegt op het moment dat je haar naar een tijdelijk pleeggezin brengt? Hoe kan een kind zo liefdeloos zijn opgegroeid en toch nieuwe liefde toelaten? Waarom willen ze haar terug? Dat had ik niet verwacht,
Het gedrag en de observaties vind ik niet onwaarschijnlijk, wel ongewoon. Dit sociale landschap is dan ook niet gewoon voor mij. Daarom is het extra mooi te merken dat je tussen de regels door heel veel extra leest en dus waarschijnlijk op basis van je eigen gevoel invult. Zo blijft bij mij de vraag hangen of er niet meer zit in het einde. Ze noemt hem papa, maar geeft mij ook een gevoel dat ze gevaar voelt vanuit haar echte papa. En waarom gaat ze niet naar 'de vrouw' toe ondanks die affectie die ze voelt? Laat deze korte alinea niet nog een hele wereld zien van mogelijke andere verhoudingen tussen de volwassenen in dit stuk? En dat zij die op dat moment aanvoelt, zij het onbewust?

Op zoek naar antwoorden moet ik in mijn hoofd. Of heeft iemand anders hier gedachten over? In de tekst ga ik het niet vinden. De woorden zijn eenvoudig, maar nooit kaal. Ik ga meer van Claire Keegan lezen.