Dus toch echt goed

Dan toch maar eens een keer dit boek lezen. Dat is hoe ik begon. Dit is zo'n klassieker die je eigenlijk wel eens gelezen moet hebben, toch? Hij stond op de middelbare school al op mijn lijst, maar net als 'knielen op een bed violen' sloeg ik deze liever over. Nu stond hij in de doorgeefkast bij ons in de wijk, was ik toe aan een makkelijk boek en een paar dagen nadat ik erin begon verscheen ook een aflevering van Boeken FM over dit boek. Het moest zo zijn. (Niet die podcast luisteren overigens! Vol spoilers, ik heb m halverwege afgezet - na dit schrijven ga ik m afluisteren.)

Een jongensboek is het vooroordeel. En ook Tommy Wieringa roept bij mij weinig sympathie op. Maar dit boek is toch echt wel goed. Fransje is de persoon over wiens schouder je meekijkt. Fransje vind ik een fijn mens, een realist, observerend, niet verzuipend in zelfmedelijden maar ook wel inzien dat dit leven niet best is. Joe geeft kleur. Fransje kijkt niet tegen hem op maar geniet wel enorm van Joe zijn streken en zijn houding in het leven. Ze worden vrienden, vrienden die aan een blik of een enkel woord genoeg hebben. Omdat Fransje niet kan praten, maar ook omdat deze vriendschap zo veel rust en stabiliteit heeft.

Joe heeft allerlei plannen. Een vliegtuig bouwen, een sport voor Fransje, een.. wacht geen spoilers. Ieder personage in het dorp en ik de klas heeft zijn eigen eigenaardigheden en Fransje kan er heerlijk droog beschouwend over schrijven.

Voor mij is het een boek over diepgaande vriendschap, over acceptatie, over het dorpse, over verraad, over gewoon doen en we zien wel hoe het loopt. Het heeft humor en vaart. Niks verslavend of 'in een ruk uitgelezen', wel met heel veel plezier steeds weer opengeslagen zodra ik de tijd had.