Moeizaam lezen in een mooi verhaal

Net dit boek uitgelezen. Eindelijk. Hoewel het verhaal belangrijk is en een intrigerende kijk geeft op verschillende levens van mensen in de oorlog, bleef het lezen voor mij slepend. De schrijfstijl pakte me niet, tot aan de ontknoping. Daar liep het opeens vlotter, bleef ik erin en raakte niet meer afgeleid. Ik kan de vinger niet op de zere plek leggen. Er zitten geen onnodige uitweidingen in, de verhaallijn klopt, het leven dat deze mensen overkomt intrigeert. Maar het is nergens spannend. Als lezer weet je al vanaf het begin hoe het verhaal zich zal ontknopen. Het leven dat Trudy in het heden leeft boeit me onvoldoende. Ook de rare band tussen moeder en dochter (tijdens de oorlog) kan ik me slecht in inleven. Vooral dat Trudie steeds 'het kind' wordt genoemd. Zulke afstand past voor mij gevoelsmatig niet bij een band waarbij haar moeder alles opgeeft om haar dochter te beschermen.
Misschien had de schrijfster moeten kiezen voor het verder/beter uitdiepen van het psychologische aspect, hoe het leven in de oorlog je overkomt, je keuzes maakt tegen elk gevoel in, om in leven te blijven. En hoe dat invloed blijft hebben op de rest van je leven. Of misschien een spannender plot waarbij je als lezer ook verrast wordt terwijl je leest.
Ik heb nooit problemen een slecht boek halverwege gewoon weg te leggen - dat heb ik niet gedaan, daar was het wel goed genoeg voor. Maar ik keek tijdens het lezen uit naar dit moment, dat ik het uit heb, dat het verhaal af is. Dat Trudy eindelijk ook weet wat ik al vanaf het begin weet. Ik voel me schuldig dit zo op te schrijven. Zo schrijven doe ik Jenna Blum niet na. Maar dit is wel mijn eerlijke gevoel. Waarschijnlijk gewoon een kwestie van smaak, als ik de andere recensies zo zie.