Langzaam inkomen naar een krachtig slot

Onverwacht vond ik het lastig in het boek te komen. Ik had eigenlijk niet zo'n zin in die Alicia Gris en de geheimzinnigheid die rondom haar personage geschetst werd. Misschien had het ook te maken met dat ik net bevallen was en 'gewoon' weer zo'n goed boek van Carlos Ruiz Zafón wilde. Dat wil zeggen, herkenbare personages en een verhaallijn die direct aansluit bij de vorige drie delen. Dat duurde dus even.

Maar wat ben ik blij dat ik verder kwam in dit boek, want dit had ik niet willen missen. Het hele verhaal (de vierluik) wordt als een ui afgepeld. Steeds weer bedenk je dat je meer wilt weten, waarom iets zo liep in de vorige boeken, welke positie elk personage nu écht in het geheel heeft. Alle behoeften als lezer worden bevredigd.
Ongeveer op een kwart van het boek werd ik weer gegrepen door Zafón zijn heerlijke schrijfstijl en ging ik ook weer reisjes naar Barcelona uitzoeken. Want mijn liefde voor de stad die ik nog nooit heb bezocht laaide weer op. Daarmee kan deze schrijver iets wat verder enkel Anjet Daanje bij mij is gelukt. Hij raakt me zo krachtig en behelst precies wat mijn liefde voor boeken zo groot maakt. Verwarrend ook, want wat het nu precies is dat zo raakt, daar kan ik lastig de vinger op leggen. De liefde voor de literatuur die als rode draad door de serie loopt, de betoverende stad, het perfect uitgewerkte plot, de verhaallijn die zoals Carax al zegt geen lijn is maar een verhaal met duizend deuren, de grandioze schrijfstijl. Zafón geeft het allemaal en sluit volwaardig af.

Hoewel ik ook blij ben dat er blijkbaar nog een serie derivada is.