Toch meer dan een simpele feelgood

Dit boek bleek uiteindelijk zo veel meer te zijn dan een simpel boek over een vrouw die afreist naar Zuid-Frankrijk voor het renoveren van een geërfd huisje. Ik vind het erg mooi hoe de auteur enkele zwaardere onderwerpen in het verhaal heeft weten te vervlechten. Ze heeft dit op zo’n manier gedaan waardoor het niet al te zwaar aanvoelt, maar je wel laat nadenken over de trauma’s van de verschillende hoofdpersonen.

Want niet alleen wordt het verhaal vanuit Ellie verteld, maar heel af en toe krijg je ook een vleugje Julien mee. Daardoor zie je waar ze beiden mee worstelen, maar leer je ook van ze houden. Als het alleen maar uit het perspectief van Ellie verteld was, had ik denk ik een ander beeld van Julien gehad, omdat zijn uitlatingen anders zijn dan wat hij eigenlijk bedoelt.

Dit boek bevat eigenlijk zoveel goede punten: Een verbouwing van een oud huisje, de geschiedenis van de verschillende dorpjes in de omgeving, maar ook de (onmogelijke) liefde tussen de twee hoofdpersonen.
Grotendeels had ik het einde wel kunnen voorspellen, maar is dat erg? Nee, want daarvoor lezen we zulke feelgood verhalen. Een aantal punten hebben me nog wel verrast, zoals de eigenaar van het huis.

Er is nog 1 klein puntje dat nog open is naar mijn idee, en dat is de onbekende kunstenaar van het schilderij. In mijn hoofd was dat de vader van Ellie. Helaas is hier geen duidelijkheid over gekomen.