Meer dan 5,3 miljoen beoordelingen en recensies Organiseer de boeken die je wilt lezen of gelezen hebt Het laatste boekennieuws Word gratis lid
×
Lezersrecensie

Een herkenbare thriller

Elke dag neemt Zoë Walker de trein en metro op weg naar haar werk in het centrum van Londen. Ze zit altijd in dezelfde coupé – aangezien de trein dan precies stopt voor de doorgang naar de volgende metro. Op een dag leest ze de Londen Gazette op weg naar huis en ziet ineens een foto van haarzelf in de rubriek met seksadvertenties staan. Volgens haar familie ziet ze spoken, maar ze besluit op onderzoek uit te gaan en onder ander contact op met rechercheur Kelly Swift. Kelly is net weer terug in actieve dienst na een schorsing en neemt Zoë`s verhaal als enige serieus. Er zijn inmiddels nog meer advertenties verschenen met foto`s van andere vrouwen.

Reizen met het openbaar vervoer zal na het lezen van Ik zie je nooit meer hetzelfde zijn. Iedereen die reist herkent bepaalde routines wel, want dan kan je tenminste zitten of red je je aansluiting nog net. Elke dag dezelfde mensen om je heen, al heb je nog nooit met ze gesproken. Hoogstens misschien een “goedemorgen” of “goedenavond”. Per ongeluk oogcontact en snel weer wegkijken. Iedereen zit te observeren en wordt wel eens geobserveerd.

Clare Mackintosch is er in geslaagd deze herkenbaarheid om te zetten in een steeds grote groeiend voelbaar gevoel van onveiligheid en uiteindelijk angst. Zoals Zoë Walker op een gegeven moment in het boek loopt met haar sleutelbos in de hand en één sleutel vooruit gestoken om te uit te kunnen halen. Die angst voel je als lezer ook daadwerkelijk – alsof je zelf achtervolgt wordt.

De karakters van Zoë en Kelly versterken de betrokkenheid met Ik zie jou. Vele vrouwen zullen zich herkennen in Zoë en dat is ook precies de bedoeling geweest van Clare Mackintosch. Met Kelly heeft ze de begrijpende gecreëerd ter versterking van de zoektocht van Zoë. Een vrouw met een verleden voor wie de angst ook herkenbaar is en begrip toont.

De ontknoping is verbazingwekkend, er zijn amper aanwijzingen voor de uiteindelijke dader. Clare Mackintosch speelt met de lezer en stuurt de gedachten de verkeerde kant op, waardoor er complete verbazing is. Zeer knap gedaan. Mea Culpa en Ik zie jou zijn niet met elkaar te vergelijken, maar toch is Ik zie jou nog weer een slagje beter. Precies zoals Clare Mackintosch in ieder boek nog beter wil schrijven, zoals ze vertelde tijdens een lunch.

Reageer op deze recensie

Meer recensies van Joyce Remmerswaal