Rauw maar mooi

Ik werd nieuwsgierig naar dit boek toen het vorig jaar de Boekhandelsprijs won, wat aangeeft dat het volgens veel boekhandelaars een groters lezerspubliek verdiende dan het tot dan toe gekregen had. Maar zelf lees ik vooral thrillers en slechts af en toe 'echte literatuur'. Ik twijfelde dan ook nog even of ik de uitdaging aan wilde gaan om dit boek van ruim vijfhonderd pagina's te gaan lezen. Die twijfel bleek al snel ongegrond. De schrijfstijl van Alex Boogers is heel toegankelijk en het verhaal pakte me al snel.
Voor het eerst kreeg ik de neiging om sommige zinnen te onderstrepen of te herlezen, omdat de situatie er zo mooi in beschreven werd. (Er zitten ook een aantal platte, ongemakkelijke scenes in het boek, maar die passen wel in de setting van het verhaal.)
Ik merkte dat ik tegen het eind van het boek steeds langzamer ging lezen, omdat ik, hoewel nieuwsgierig naar de afloop, niet wilde dat het klaar was... Na zo lang betrokken te zijn geweest bij hoofdpersoon Aaron Bachman ga je hem gewoon een beetje missen als het boek uit is...