een geweldige familiekroniek

Soms zeggen ze wel eens, bezint eer ge begint. Dit gezegde is bij dit verhaal echt van toepassing. Als je het aantal pagina’s ziet zakt de moed je misschien wel in de schoenen. Vooral de proloog, normaal een pagina of drie hooguit, deze telt wel 50 pagina’s. Toch is het nodig om je daar in te lezen. Mocht je daarna denken, waar begin ik aan, niet wanhopen want je twijfel is weg, als je begint aan hoofdstuk twee ‘Stasia’. Je wordt meegesleept in een geschiedenis die voor ons, westerse mensen, altijd in mist en sluiers gehuld is geweest. Wij kunnen ons er geen voorstelling van maken hoe het er aan toe ging achter het ijzeren gordijn. Maar tijdens het lezen van deze familiekroniek wordt er een klein tipje van de mist en de sluier opgelicht.
Naast de intriges, en al die emoties die een familie kan treffen en geloof me, er gebeurt veel, heel veel, krijgen we een geweldig stuk geschiedenis van Rusland en Georgie. Nu niet denken dat dit saai is, niets is minder waar. Het is op een dusdanige manier geschreven dat het duidelijk en spannend is. Verder is het verhaal doorspekt met leuzen en gezegde die in de tijd, waarin het verhaal zich dan afspeelt van toepassing zijn. Dat alles bij elkaar maakt het een heel bijzonder verhaal. Soms met een lach, soms met een traan, maar je kunt je zo goed verplaatsen in de personages dat het vreselijk jammer is dat het verhaal eindigt. De schrijfster van deze kroniek, Nino Haratischwili heeft er behoorlijk wat jaren over gedaan, om dit boek te schrijven, om al het onderzoek te doen en het dan goed te verwoorden. De schrijfstijl is heel fijn, de emoties worden heel mooi beschreven. Zo mooi dat je als lezer wordt meegezogen in het verhaal. Je voelt de emoties, bij een ruzie wordt jij ook boos, bij verdriet huil je mee of lees je met een brok in je keel verder. Als je dat als schrijfster lukt, dan mag je toch zeggen dat je een goede schrijfster bent.
Als je dan het hele verhaal hebt gelezen, alle losse eindjes zijn weggewerkt en de puzzelstukjes allemaal op de juiste plek zijn gevallen, dan kun je met een gerust hart het boek sluiten. Je blijft achter met een goed gevoel en je kunt het verhaal even rustig laten inwerken. Wat was dit een mooie ervaring.