Lezersrecensie
Vuur en IJs - Maanwraak is een heerlijke combinatie van fantasy, verhalen en feeërieke elementen (maar dan net een tikkeltje anders).
Het verhaal begint onmiddellijk in medias res: we wandelen de nogal vreemde droom van Aimee, het hoofdpersonage, binnen en maken meteen kennis met John, haar neef die geen antwoorden op vragen kan geven en vanaf pagina 1 is hij een bijzonder figuur. Ik werd meteen het verhaal ingezogen: wat is hier aan de hand, wie is John en waarom is deze droom zo belangrijk dat de auteur hiermee begint? En what is up with her hair?
Wanneer Aimee ontvoert wordt door Calimon, koningin van het Maan en Nacht-rijk, beseft ze dat de vreemde verhalen dat ze als kind hoorde niet vergezocht blijken te zijn. Terwijl ze probeert te overleven in het land van Maan en Nacht, zet ze alles op alles om de man van wie ze houdt te redden en komt ze voor een hartverscheurende keuze te staan: probeert ze als Aimee een manier te vinden om terug te keren naar haar ouders of staat ze op als Inwë, (kroon)prinses van Maan en Nacht? En dan blijft de vraag: wie kan ze vertrouwen - en wie niet?
'This is a story that is been told before and now we tell it again, but different' is een bekende sound op sociale media en past perfect bij dit boek - en toch ook weer niet. Ja, er zitten herkenbare elementen in dit boek en ja, het vinkt alle hokjes van een typisch fantasy-boek af. Maar heb ik het gevoel dat ik nog twintig gelijkaardige boeken in mijn kast staan heb? Ook niet. Iets aan dit verhaal voelt nieuw. Oké, je kan de standaard fantasy-structuur ook op dit boek toepassen; net zoals je dat ook kan op de ACATOR-boeken of de Cruel Prince-serie. Maar er is iets, waar ik mijn vinger niet kan opleggen, dat nieuw voelt.
Vuur en IJs - Maanwraak voelde ook een beetje aan als de voorloper van Fourth Wing (ja, Manon, neem het compliment maar aan), alleen dan van Nederlandse bodem. Wat bedoel ik hiermee? Wel, de Stillingen zijn de rijdieren van de Maanlingen, en, hoewel ik in het begin niet helemaal mee was met hoe ze eruit zagen of wat ze precies waren, komt het eigenlijk hierop neer: het zijn gigantische, reptielachtige paarden. Of draken zonder vleugels en met vier even lange poten. Het idee is dat één Maanling zich maar aan één Stilling kan binden - en die band gaat dieper dan met eender welk ander levend wezen. Ze kiezen elkaar als het ware uit. Euh, Empyrean-vibes, iemand? De Stillingen zijn niet de enige sprookjesachtige wezens die hun optreden maken in dit verhaal. Ook het hele idee van de Nachtraven - vogels die in mensen konden veranderen en omgekeerd - is geniaal.
De auteur weet ook een zekere humor in dit verhaal te brengen. Ik lag in een deuk met de bijnaam 'IJskonijn' en de generaal en Oropher zijn wel echt een leuke vibe. Ik heb meer gelachen met dit boek dan ik verwacht had.
Maar goed, waarom geef ik maar 3 sterren als ik zo positief over dit boek ben? Het plot op zich verdient zeker een extra ster; een vier of zelfs een 4,5 zou hierbij op z'n plaats zijn. Het waren kleine dingetjes die ik miste, voornamelijk als het gaat over de diepgang van de personages. Het ging soms allemaal heel snel: de vriendschap met Nienna ging ontzettend snel, ondanks dat Aimee nog maar net aangekomen was in het Maan en Nacht-rijk. Hetzelfde geldt voor de plotse bijval van de generaal. Ook de verbinding tussen Aimee (of moet ik toch Inwë zeggen?) en Náessë kwam voor mij een beetje uit de lucht vallen. Dit kon aan een iets trager tempo gaan en er kon wat meer uitleg/context gebruiken.
Daarnaast weet ik ook niet wat ik van Inwë en Ecthelion vind. Begrijp me niet verkeerd, ik heb niets tegen de personages, maar ik vond Inwë soms iets te overmoedig en was ook verbaasd over het gemak waarmee ze haar oude leven achter zich liet en het feit dat ze zo snel accepteerde dat alle verhalen waar zijn. Ik had iets meer ophef of weerstand verwacht. Hetzelfde geldt een beetje voor Ecthelion: ik miste wat diepgang en, hoewel deze man tijdens het verhaal als naam steeds aanwezig is, verschijnt hij pas de laatste vijf hoofdstukken, waarvan hij pas de laatste twee bij bewustzijn is. Ik weet niet wat ik precies verwacht had in die paar hoofdstukken, maar de spontane uitbarstingen tussen hem in Inwë... Ik ga niet zeggen dat het uit het niets kwam, maar dit kon wat langer gemaakt worden, met veel meer 'tension', zoals we dat noemen. En waar kwam dat dingetje tussen Nienna en Oropher vandaan? Want toen had ik echt het gevoel dat ik uit de lucht viel. Toch heb ik ook geen hekel aan hen - integendeel zelfs - maar er zit zoveel meer potentieel in dan wat we als lezer krijgen en dat vind ik een beetje jammer.
Het boek stond nog vol met schoonheidsfoutjes - wat op zich niet erg was, want ik heb een proefdrukversie van de uitgeverij opgestuurd gekregen - maar het feit dat ik daarover heen kon lezen en mij zelfs niet ergerde, zegt veel. Dat terzijde, want ik wil graag benadrukken dat ik de woordenlijst en het overzicht van de personages op het einde van het boek een grote meerwaarde vond.
Het boek leest op zich wel heel vlot: met de korte zinnen en simplistische woorden voelt het eerder aan als een fantasy voor een jonger doelpubliek (let's say, 12-13 jaar, wanneer ze te oud zijn voor kinderboeken maar nog te jong om echt YA te lezen). Niet abnormaal, want de auteur was amper 18 toen ze dit schreef. Het was zeker niet storend. Maar... Ik snap het, en ik heb er alle begrip voor, dat de auteur dit niet wilt herschrijven, want iets wat zo lang al bij je is, ligt je nauw aan het hart. Toch denk ik dat een goede herschrijfronde het verhaal ten goede zal doen. Niet omdat het een slecht verhaal is, maar omdat er nog zoveel meer in zit dan wat er op papier staat. Met wat extra uitdieping van de personages, de scénes, de verhalen en de worldbuilding had het boek bijna dubbel zo lang kunnen zijn en had ik met even veel liefde die 'baksteen' opgepakt.
Maar - en hier sluit ik mee af - als ik door alle schoonheidsfoutjes heen kon lezen, het snelle tempo, de simplistische taal (want daar kan ik me weldegelijk erg aan storen) en korte zinnen allemaal kan vergeven en gewoonweg wil doorlezen omdat ik wil weten wat er zal komen... Dan kunnen we besluiten dat ik ervan genoten heb. Op naar boek 2, denk ik dan. :)
Wanneer Aimee ontvoert wordt door Calimon, koningin van het Maan en Nacht-rijk, beseft ze dat de vreemde verhalen dat ze als kind hoorde niet vergezocht blijken te zijn. Terwijl ze probeert te overleven in het land van Maan en Nacht, zet ze alles op alles om de man van wie ze houdt te redden en komt ze voor een hartverscheurende keuze te staan: probeert ze als Aimee een manier te vinden om terug te keren naar haar ouders of staat ze op als Inwë, (kroon)prinses van Maan en Nacht? En dan blijft de vraag: wie kan ze vertrouwen - en wie niet?
'This is a story that is been told before and now we tell it again, but different' is een bekende sound op sociale media en past perfect bij dit boek - en toch ook weer niet. Ja, er zitten herkenbare elementen in dit boek en ja, het vinkt alle hokjes van een typisch fantasy-boek af. Maar heb ik het gevoel dat ik nog twintig gelijkaardige boeken in mijn kast staan heb? Ook niet. Iets aan dit verhaal voelt nieuw. Oké, je kan de standaard fantasy-structuur ook op dit boek toepassen; net zoals je dat ook kan op de ACATOR-boeken of de Cruel Prince-serie. Maar er is iets, waar ik mijn vinger niet kan opleggen, dat nieuw voelt.
Vuur en IJs - Maanwraak voelde ook een beetje aan als de voorloper van Fourth Wing (ja, Manon, neem het compliment maar aan), alleen dan van Nederlandse bodem. Wat bedoel ik hiermee? Wel, de Stillingen zijn de rijdieren van de Maanlingen, en, hoewel ik in het begin niet helemaal mee was met hoe ze eruit zagen of wat ze precies waren, komt het eigenlijk hierop neer: het zijn gigantische, reptielachtige paarden. Of draken zonder vleugels en met vier even lange poten. Het idee is dat één Maanling zich maar aan één Stilling kan binden - en die band gaat dieper dan met eender welk ander levend wezen. Ze kiezen elkaar als het ware uit. Euh, Empyrean-vibes, iemand? De Stillingen zijn niet de enige sprookjesachtige wezens die hun optreden maken in dit verhaal. Ook het hele idee van de Nachtraven - vogels die in mensen konden veranderen en omgekeerd - is geniaal.
De auteur weet ook een zekere humor in dit verhaal te brengen. Ik lag in een deuk met de bijnaam 'IJskonijn' en de generaal en Oropher zijn wel echt een leuke vibe. Ik heb meer gelachen met dit boek dan ik verwacht had.
Maar goed, waarom geef ik maar 3 sterren als ik zo positief over dit boek ben? Het plot op zich verdient zeker een extra ster; een vier of zelfs een 4,5 zou hierbij op z'n plaats zijn. Het waren kleine dingetjes die ik miste, voornamelijk als het gaat over de diepgang van de personages. Het ging soms allemaal heel snel: de vriendschap met Nienna ging ontzettend snel, ondanks dat Aimee nog maar net aangekomen was in het Maan en Nacht-rijk. Hetzelfde geldt voor de plotse bijval van de generaal. Ook de verbinding tussen Aimee (of moet ik toch Inwë zeggen?) en Náessë kwam voor mij een beetje uit de lucht vallen. Dit kon aan een iets trager tempo gaan en er kon wat meer uitleg/context gebruiken.
Daarnaast weet ik ook niet wat ik van Inwë en Ecthelion vind. Begrijp me niet verkeerd, ik heb niets tegen de personages, maar ik vond Inwë soms iets te overmoedig en was ook verbaasd over het gemak waarmee ze haar oude leven achter zich liet en het feit dat ze zo snel accepteerde dat alle verhalen waar zijn. Ik had iets meer ophef of weerstand verwacht. Hetzelfde geldt een beetje voor Ecthelion: ik miste wat diepgang en, hoewel deze man tijdens het verhaal als naam steeds aanwezig is, verschijnt hij pas de laatste vijf hoofdstukken, waarvan hij pas de laatste twee bij bewustzijn is. Ik weet niet wat ik precies verwacht had in die paar hoofdstukken, maar de spontane uitbarstingen tussen hem in Inwë... Ik ga niet zeggen dat het uit het niets kwam, maar dit kon wat langer gemaakt worden, met veel meer 'tension', zoals we dat noemen. En waar kwam dat dingetje tussen Nienna en Oropher vandaan? Want toen had ik echt het gevoel dat ik uit de lucht viel. Toch heb ik ook geen hekel aan hen - integendeel zelfs - maar er zit zoveel meer potentieel in dan wat we als lezer krijgen en dat vind ik een beetje jammer.
Het boek stond nog vol met schoonheidsfoutjes - wat op zich niet erg was, want ik heb een proefdrukversie van de uitgeverij opgestuurd gekregen - maar het feit dat ik daarover heen kon lezen en mij zelfs niet ergerde, zegt veel. Dat terzijde, want ik wil graag benadrukken dat ik de woordenlijst en het overzicht van de personages op het einde van het boek een grote meerwaarde vond.
Het boek leest op zich wel heel vlot: met de korte zinnen en simplistische woorden voelt het eerder aan als een fantasy voor een jonger doelpubliek (let's say, 12-13 jaar, wanneer ze te oud zijn voor kinderboeken maar nog te jong om echt YA te lezen). Niet abnormaal, want de auteur was amper 18 toen ze dit schreef. Het was zeker niet storend. Maar... Ik snap het, en ik heb er alle begrip voor, dat de auteur dit niet wilt herschrijven, want iets wat zo lang al bij je is, ligt je nauw aan het hart. Toch denk ik dat een goede herschrijfronde het verhaal ten goede zal doen. Niet omdat het een slecht verhaal is, maar omdat er nog zoveel meer in zit dan wat er op papier staat. Met wat extra uitdieping van de personages, de scénes, de verhalen en de worldbuilding had het boek bijna dubbel zo lang kunnen zijn en had ik met even veel liefde die 'baksteen' opgepakt.
Maar - en hier sluit ik mee af - als ik door alle schoonheidsfoutjes heen kon lezen, het snelle tempo, de simplistische taal (want daar kan ik me weldegelijk erg aan storen) en korte zinnen allemaal kan vergeven en gewoonweg wil doorlezen omdat ik wil weten wat er zal komen... Dan kunnen we besluiten dat ik ervan genoten heb. Op naar boek 2, denk ik dan. :)
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van JustineD
Gesponsord
Wanneer een bekende influencer wordt ontvoerd is het aan herstellend criminoloog Jackie Laurijssen de taak om haar veilig terug te halen. Schrijf je nu in voor de Hebban Leesclub.
