Minst goede van de drie, maar nog altijd fijn leesvoer

Joèl Dicker is zo´n schrijver van wie ik elk nieuwe boek blind koop. Zijn eerste boek ´de waarheid over de zaak Harry Quebert´ was verrassend: niet persé qua thematiek als wel qua opbouw van het verhaal met de veelzijdigheid aan plotwendingen die je het gevoel geven dat je in een achtbaan zit. Ook in zijn tweede boek ('Het boek van de Baltimores') pakte hij me vanaf de eerste pagina bij de hand en nam me mee in een fantastisch en veel fijngevoeliger verhaal. Zijn derde boek 'de verdwijning van Stephanie Miller', is wat mij betreft de minst goede van de drie, maar toch neemt Joël Dicker je weer op dezelfde prettige manier mee in zijn verhaal. De karakters zijn daarbij niet altijd heel geloofwaardig, sommigen zelfs zo onrealistisch dat het hilarisch wordt Zijn kracht ligt dan ook niet het uitdiepen van personages of in prachtige, poëtische zinnen, maar meer in de vaak wisselende perspectieven, waardoor je steeds op het puntje van je stoel zit. . De uiteindelijke ontknoping was voor mij niet het hoogtepunt van het boek, waarbij ik het gevoel had dat de losse eindjes wat haastig aan elkaar waren geknoopt.