Moedig!

Ze kan zo mooi schrijven, Bibi. Korte heldere zinnen, waar ondanks dat de emoties vanaf spatten. Een roman op basis van een autobiografische gebeurtenis, die op meer dan voor de hand liggende redenen verdrietig en tegelijk schrijnend is. Ga dat maar eens doen zonder in clichés en pathetiek te vervallen, en zonder enkel met modder te gooien. Mooi in de opbouw vind ik dat zij op een bepaald moment haar best doen om ook de andere kant van het verhaal te bekijken, en dan tot de conclusie komt dat die andere kant enkel ´zwart´ is en zichzelf dan ook toestaat woest te blijven. Wat een moed om dit op te schrijven, wetende dat dit haar neefjes mogelijk nog verder bij haar weg zal drijven. Tegelijk: niks doen is geen optie, de onvoorwaardelijke liefde voor haar neefjes wordt met het uitbrengen van deze roman nog maar eens onderstreept, vroeg of laat zullen zij ook tot deze conclusie komen!