Mooi, intens en heftig boek

Soms start je in een veelbejubeld boek (ondanks je buikgevoel als het om een dik boek gaat (636 pagina´s)) om pagina na pagina te verslinden op zoek naar die ´wauw´reden voor een boek waar iedereen zo lovend over is. De eerste driehonderd pagina´s lang werd ik mee gesleept. Mooie quotes, afwisselend verhaal, ik ging zelfs op zoek naar een plekje waar Emile en Joanne verbleven in Frankrijk. Maar halverwege leek het boek wat te verschuiven van verhaallijn en kwam je in het verhaal van de tweede hoofdpersoon terecht. Het verhaal kabbelde ook iets meer vanaf dat punt en daardoor deed ik iets wat ik eigenlijk nooit doe : ik begon diagonaal te lezen (wilde het boek niet wegleggen omdat ik wilde ontdekken waar alles net om draaide). Pas bij de laatste 100 pagina´s ging ik weer intenser lezen. Ik vond het een mooi, intens en best heftig boek, maar de verhaallijn was - voor mij - te lang.

~ de landschappen waren als een strijkblok die mijn ziel bespeelde ~

Uit dit boek onthoud ik ook het mooie idee van het zwarte opschrijfboekje als je veel vergeet. Het boekje dat je dan kunt zelf herlezen of nalaten aan je dierbaren.