Zestien paarden

In het slaperige kustplaatsje Ilmarsh in Engeland ontdekt rechercheur Alec Nichols de hoofden van zestien paarden. Ze zijn deels begraven en vormen samen een cirkel. Het meest raadselachtig is dat van alle hoofden één oog zichtbaar is, dat naar de hemel is gericht. Alec weet niet wat hij met dit ongelooflijke schouwspel aan moet en roept de hulp in van forensisch dierenarts Cooper Allen.

In de dagen die volgen, ontdekken Cooper en haar team een reeks tot dan toe ongemelde misdaden in de gemeenschap: vermissingen, afpersingen, brandstichting en mishandelingen. Niets is wat het lijkt en iedereen is verdacht. Alec en Cooper moeten nauw samenwerken in een race tegen de klok om het mysterie te ontrafelen. Maar de prijs is hoog…

Toen ik de kans kreeg van Harper Collins om dit boek te lezen, was de interesse in het boek niet zo groot. Ik dacht niet dat dit mijn ding ging zijn, maar ze wisten mij te overtuigen.
Al van bij het begin wordt de spanning in het boek opgebouwd en blijf je doorlezen, maar na de helft daalt de spanning en worden de zaken langdradig en vrij chaotisch. Ik was even mijn oriëntatie in het boek kwijt. De plot is heel spannend en verrassend maar vrij chaotisch, je moet er als lezer de concentratie serieus bijhouden. Het boek bestaat uit korte hoofdstukken en deze zijn in aangename taal geschreven met hier en daar wel wat moeilijke zinconstructies. De hoofdstukken worden vanuit verschillende perspectieven geschreven en soms is het even moeilijk om door te hebben bij welke persoon je zit.
Doorheen het boek komen heel wat levenswijsheden naar voor, waar ik als lezer toch even stil bij bleef staan.
De zestien paarden is een goed debuut, maar ik denk dat de auteur nog een aantal werkpuntjes heeft naar zijn tweede boek toe.