Hartverwarmend heengaan

Wanneer leef je? Wanneer ben je dood? Die twee vragen staan centraal in dit tweede vertaalde boek van TJ Klune. Zijn eerste titel 'Het weeshuis in de azuurblauwe zee' gaat over een introverte ambtenaar die zijn leven ziet veranderen als hij kennismaakt met de inwoners van een weeshuis. In dit boek gebeurt iets vergelijkbaars.

Hoofdpersoon Wallace is een keiharde zakenman die in het eerste hoofdstuk zonder blikken of blozen een radeloze medewerkster op straat zet. Vlak daarna is hij dood. Het boek eindigt daar echter niet. Wallace wordt na het bijwonen van zijn eigen begrafenis (met hilarische speech van zijn ex-vrouw) door gids Mei naar een theehuis begeleidt. Daar kan hij wennen aan het feit dat hij dood is om op een voor hem prettig moment door een deur te lopen die naar het hiernamaals leidt. In het theehuis ontmoet Wallace Nelson, Hugo en andere personages, van wie enkele hem ook kunnen zien. Samen onderzoeken ze de betekenis van dood en leven.

Net als in Klunes eerste boek bevat dit verhaal veel hilarische dialogen en situaties. Klune heeft duidelijk veel lol gehad in het bedenken van de mogelijkheden met levende en zichtbare overleden personages. Of het nu gaat om schreeuwen tegen iemand zonder gehoord te worden, de kracht van gedachtes om zaken te laten bewegen of de mogelijkheid om levens te beïnvloeden zonder dat iemand dat zelf door heeft: het boek staat vol met geestige situaties.

Daarnaast bevat het verhaal de nodige overpeinzingen over leven. Wat maakt een leven de moeite waard? Wanneer is iemand dood? Wanneer leef je nog? Rouwverwerking komt in alle vormen voorbij. Het bijzondere is dat dit op geen enkele manier zwaar wordt. Klune slaagt erin om zware stukjes te koppelen aan lichte humor. Je leest bijvoorbeeld eerst: "Ieder van ons bewandelt een ander levenspad, maar de dood sluit niemand buiten. Die komt voor iedereen. Wat telt, is hoe je ermee omgaat." Daarna beland je in een scène waarbij Wallace ongewild zichzelf een bikini heeft aangedacht en deze niet meer teruggedacht krijgt naar een bedekkende outfit. Dat mooie zinnen en humor als deze in de vertaling overeind blijven, is de verdienste van vertalers Anneke Blok en Claudia de Poorter.

Minder op de voorgrond, maar zeker nog aanwezig is het feit dat Klune kiest voor diverse figuren. Hij beschrijft uiteenlopende karakters en laat duidelijk zien dat er tussen al die verschillen een verbinding bestaat. Iedere verschijning is een wezen met een kern die liefde verdient. De warmte van deze boodschap keert letterlijk terug in de geschonken kopjes thee en figuurlijk in de wijze waarop Wallace verandert.

Uiteindelijk leidt het verhaal naar een hoopvol en positief einde. De opdracht voor in het boek krijgt na het lezen een extra lading: "Ik hoop dat je op een wonderbaarlijke plek wakker bent geworden." Als die plek net zo'n warm wonder is als het theehuis van Klune, dan kun je alleen maar hopen dat iedereen ooit zo'n wonderbaarlijke plek bereikt.