Een biecht die je niet loslaat

Na een jaar van revalideren, maar met nog pijn en eindeloze migraineaanvallen is Liese eindelijk terug. Nog niet helemaal als commissaris, maar toch weer aan de slag — op kantoor, parttime. Je voelt dat het kriebelt bij haar, ze wil terug in het veld, terug het echte werk doen. Haar vriend Matthias ziet dat helemaal niet zitten. Hij wil haar beschermen, maar die bezorgdheid legt net extra druk op hun relatie. Liese heeft het al lastig genoeg, mentaal én fysiek.

Af en toe helpt ze in Matthias’ restaurant, tot er op een avond iets gebeurt dat haar niet loslaat. Een vrouw fluistert bij het buitengaan “red mij” en verdwijnt daarna spoorloos. Wat een normale avond leek, wordt plots het begin van iets duister. Liese vertrouwt op haar buikgevoel en start haar eigen zoektocht.

Intussen wordt het team – nu onder leiding van Masson – opgeroepen naar een lijk: een jonge priester, opgehangen aan een boom. Bij hem worden 30 muntstukken gevonden, een duidelijke verwijzing naar Judas uit de Bijbel. En niet veel later duikt ook de vermiste vrouw terug op… dood. Bij haar lichaam wordt een bijbels citaat gevonden. Er bestaat geen twijfel meer: de moorden zijn met elkaar verbonden. Alles wijst op een dader die zich laat leiden door religieuze symboliek en teksten.

Dat de moordenaar zich misschien verschuilt achter het biechtgeheim, wil er bij Masson niet in. Hij is vastberaden om de waarheid boven te halen, met of zonder hulp van de kerk. Het onderzoek botst op muren van stilzwijgen, rituelen en tradities waarachter de waarheid zorgvuldig wordt afgeschermd. Het maakt het onderzoek extra complex: niet alleen moeten ze een moordenaar vinden, ze moeten ook door een netwerk van geheimhouding en religieuze macht heen breken. Het is een strijd tegen tijd, tegen oude instellingen en tegen een moordenaar die duidelijk weet hoe hij zich moet verstoppen. Ook Liese wordt dieper en dieper meegezogen in het onderzoek. Masson betrekt haar bewust overal bij, hij ziet dat het haar goed doet, al is het niet zonder risico.

Ondertussen is dit al de 21ste in deze reeks en er zit duidelijk nog geen greintje sleet op. ‘Een dodelijke biecht’ draait vooral rond Liese: haar strijd, haar wilskracht, haar twijfels. Een sterke vrouw in een kwetsbare positie.

Dat Coppers een vaste waarde is in het Vlaamse thrillergenre, bewijst hij opnieuw met ‘Een dodelijke biecht’. Het leest als een trein. Ook dit verhaal schreef hij opnieuw samen met zijn vrouw Annick. Het duo vult elkaar perfect aan: hun stijl is vlot, hun personages zijn levensecht en hun verhalen hebben diepgang zonder zwaar te worden. Alles voelt menselijk, herkenbaar, en tegelijk meeslepend spannend. De korte hoofdstukken, helder geschreven, nooit saai en de slim opgebouwde plot maken het tot een echte pageturner.