Onder de Provençaalse zon schuilt een duister familiegeheim

Ik was nieuwsgierig naar deze nieuwe reeks van Pierre Martin – de man achter de charmante 'Madame le Commissaire'-boeken, want wie zegt er nou nee tegen een mysterieus verhaal vol zon, moord en Provençaalse charme?

Maar eerlijk is eerlijk: het duurde even voor ik erin zat. De schrijfstijl sprak me niet meteen aan en daardoor bleef de klik met de personages een tijdje uit. Lucien, onze hoofdpersoon – een jonge graaf met een moorddadige familietraditie – bleef wat op afstand. Pas na meer dan de helft van het boek begon ik echt in de flow te komen. Gelukkig maar, want vanaf dat moment las het lekker weg. Daarbij geeft de subtiele humor de personages nét dat beetje extra charme, wat het lezen gewoon leuker maakt.

Lucien mag dan wel een graaf zijn, maar zo ziet hij er allerminst uit: hij runt zijn eigen restaurant, kleedt zich nonchalant, rijdt rond op een Vespa en heeft meer liefde voor koken dan voor traditie. Toch kan hij er niet onderuit om de moordopdrachten van zijn familie aan te nemen, maar hij doet er alles aan om ze te ontwijken – door ze slim om te draaien en zo zijn eigen, vreedzamere koers te varen.

Wat Martin ontzettend goed doet, is sfeer scheppen. Je ziet de scènes echt voor je, alsof je naar een film kijkt. De smalle straatjes, zonovergoten pleinen, een glaasje wijn op een terras… ik zat direct in het zuiden van Frankrijk. Net als in de 'Madame le Commissaire'-serie spelen de Provençaalse keuken en het buitenleven weer een smakelijke bijrol. Ik kreeg spontaan zin om een bouillabaisse te maken... maar heb het niet gedaan.

Al met al geen razendsnelle thriller, maar een zonnige, eigenzinnige feelgood-misdaadroman met humor, romantiek en een hoofdpersonage dat je langzaam maar zeker voor zich weet te winnen. Hij is charmant, een tikkeltje eigenwijs en dat vind ik wel leuk aan dit genre.

Ik kijk uit naar het tweede deel in deze reeks.