De kracht om opnieuw te bloeien

Na veertig jaar huwelijk verlaat Kip zijn vrouw Louisa voor een jonger exemplaar, Zoë. Wat begint als een mokerslag voor Louisa en hun drie volwassen kinderen – de tweeling Arabella en Ashly, en zoon Angus – zet het hele gezin op losse schroeven. Ook de kleindochters Peggy en Heidi voelen de impact.

Louisa is een warme, betrokken vrouw, altijd bezig, altijd zorgzaam – het kloppende hart van haar gezin. Ze heeft haar hele leven voor anderen klaar gestaan. Juist daarom komt Kips vertrek als een donderslag bij heldere hemel. Niet alleen haar huwelijk valt uit elkaar, maar ook haar vertrouwde rol en identiteit wankelen. Het ouderlijke huis wordt verkocht en haar leven zoals ze dat kende valt uiteen. Wat volgt is een kwetsbare, maar ook krachtige zoektocht naar wie ze zelf is – los van haar rol als vrouw, moeder en oma.

Ik vind het knap hoe Erica James op een gevoelige en toegankelijke manier beschrijft hoe diep emoties kunnen snijden wanneer een schijnbaar hecht gezin uiteenvalt. De breuk is niet alleen een liefdesdrama, maar ook een aanleiding tot verandering, zelfreflectie en onverwachte groei. Terwijl Kip zich in zijn nieuwe leven met Zoë stort en aanvankelijk denkt het geluk gevonden te hebben, blijkt ook daar niet alles rozengeur en maneschijn.

Rouw, woede, verwarring en aanvaarding – het passeert allemaal. De personages voelen als levensecht aan, met hun twijfels, eigenaardigheden en onderlinge spanningen. Toch moet ik zeggen dat het verhaal bij momenten wat te ‘zoet’ aanvoelt. Sommige ontwikkelingen zijn mij iets te voorspelbaar of te netjes afgerond. Dat neemt niet weg dat ik heb genoten. Wat ik erg origineel vind, is dat een vrouw op latere leeftijd centraal staat, en dat haar persoonlijke ontwikkeling met zoveel nuance en warmte wordt verteld.

James schrijft over verlies, opnieuw beginnen en alles daartussen. Dit doet ze met oog voor detail. Een beetje sentimenteel op momenten, maar vooral eerlijk, beeldend en menselijk.