Zoals kerst bedoeld is

De familie De Koning vierde vroeger altijd samen kerst, maar sinds het overlijden van hun moeder is dat warme gevoel verdwenen. Kerst voelt meer als een verplicht nummer dan een feestelijk samenzijn. Dit jaar gooit hun vader het roer om: geen kerstdiner in het ouderlijk huis, maar een knusse cottage in een idyllisch Engels dorpje.

Daan, Anouk en Elena hebben er eerlijk gezegd totaal geen zin in, maar wanneer hun vader laat vallen dat hij iets belangrijks met hen wil bespreken, kunnen ze niet anders dan meegaan. Zo begint een kerst die heel anders loopt dan verwacht… maar misschien juist daardoor weer een beetje wordt zoals kerst bedoeld is.

Het verhaal wordt vanuit Elena, Livia en Anouk vertelt en wij starten met Elena.
Elena staat in haar koffiebar, heeft totaal geen zin in kerstgedoe, maar moet met haar broer Daan en zus Anouk afspreken wanneer ze dit jaar bij hun vader kerst gaan vieren. Dan loopt meneer S binnen, de S van smeltfactor, haar knappe vaste klant die haar altijd aan het dagdromen krijgt. Zien jullie het voor je? Ik wel!

Livia is fysiotherapeut en behandelt intussen mevrouw Kempenaars, de lieve oma van Daan, haar ex, en merkt dat het kriebeltje voor hem maar niet verdwijnt. En wat zit Daan zo af en toe raar naar haar te kijken?

Anouk gaat stiekem in therapie om haar paniekaanvallen en het gemis van haar moeder te verwerken, iets wat alleen haar man Pieter weet.

Ieder heeft zo hun eigen verhaal, waar ik helemaal mee werd ingetrokken!
Wat voelde ik deze personages groeien en tot leven komen, en het mooie was: ik was erbij. Ik voelde de warmte van oma, wat een lieverd is dat! Het zijn stuk voor stuk prachtige mensen en ik vond het fijn om even bij deze familie te mogen zijn.

Dit verhaal heb ik geluisterd. Normaal luister ik alleen tijdens het wandelen, maar ik merkte dat ik in huis gewoon wilde blijven luisteren. De volgende dag was het verhaal uit. Oh, wat heb ik genoten en ik hoop dat jullie dit verhaal ook gaan lezen of luisteren, want jullie gaan écht genieten!

‘Rouw gaat niet over tijd op zich, maar over wat je ermee doet. Hoe je ermee leeft.’ -Dokter Miller