Hebban recensie
Bijfiguur als hoofdrolspeler
Jonathan Kellerman is een schrijver die meesterwerken als Vlees en Bloed en Engel des doods op zijn naam heeft staan. Bestsellers. Vijf sterren boeken. Hoofdpersoon in zijn met Goldwyn, Edgar en Anthony Awards bekroonde thrillers is meestal de scherpzinnige kinderpsycholoog Alex Delaware. In Kellermans nieuwste boek, De Juni Moorden, is het echter L.A.- rechercheur Petra Connor die de hoofdrol voor haar rekening neemt.
Met zijn keuze van hoofdrolspeler negeert Kellerman de gouden regel die luidt dat een populaire bijfiguur uit een boek of film in een eigen boek of film nooit zo aansprekend zal worden als de oorspronkelijke hoofdpersoon. Een bijfiguur als kapitein Haddock is uitsluitend komisch dankzij de saaiheid en kleurloosheid van Kuifje. Joey Tribiani is in de gelijknamige serie niet half zo leuk als in Friends waar zijn vrienden hem reguleren. Zo is het ook met rechercheur Petra Connor. Als bijfiguur glorieerde zij in Billy Straight (1998) en Doorbraak (2004). Maar als hoofdrolspeelster in De Juni Moorden schiet zij tekort. Connor is mooi en slank en is goed in haar werk. Zij onderhoudt een moeizame relatie met haar getourmenteerde collega Eric Stahl. Dat maakt haar vaak eenzaam, verward en onzeker. Het smachtend wachten op de zwijgzame freak Stahl die alleen briefjes in telegramstijl schrijft waarin hij meldt dat hij eerstdaags van zich laat horen is zowel voor Connor als voor de lezer irritant. Ondanks alle gimmicks is Petra Connor als hoofdpersoon kleurloos. Zij mist de intuïtie, spitsvondigheid en intelligentie van Alex Delaware. Door te kiezen voor Connor heeft Kellerman het boek een valse start bezorgd.
De twee verhaallijnen van De Juni Moorden die analoog aan elkaar worden onderzocht, zijn gruwelijk en dus veelbelovend voor een thriller. Bij een discotheek worden vier kinderen doodgeschoten vanuit een voorbijrazende auto. Een van de slachtoffers, een vijftienjarig meisje, is niet te identificeren. In de tweede verhaallijn attendeert de superslimme stagiair Isaac Gomez (22) zijn bazin Connor op een zestal moorden die allemaal op de 28e juni zijn gepleegd. Aan Petra de taak om met terugwerkende kracht te onderzoeken of er een seriemoordenaar aan de slag is.
De bouwstenen voor een spannend boek zijn dus aanwezig, maar De Juni Moorden komt nooit op gang. Belangrijkste reden is dat Petra Connor oneindig veel nabestaanden van de discomoord plus de juni moorden moet opzoeken en ondervragen. Traag, traag, traag. Bovendien worden de zaken slordig uitgewerkt, zodat het nergens boeiend wordt. Tot overmaat van ramp krijgen de personages weinig diepgang en ontbreken de ingenieuze psychologische analyses, de unieke handelsmerken van Kellerman, volledig. Alleen de hoogbegaafde stagiair Isaac Gomez, een gefrustreerde jongen van 22, afkomstig uit een straatarme immigrantenfamilie krijgt enigszins geloofwaardig gestalte.
De grote vraag na lezing van De Juni Moorden is: Waar is Jonatan Kellerman gebleven? Waar is de bekroonde schrijver met zijn heldere plots, zijn grondig opgebouwde en gedoseerde spanning, zijn onnavolgbaar psychologisch inzicht en zijn perfect uitgewerkte karakters? Het antwoord blijft hangen in de mist. Het boek lijkt in al haar traagheid en oppervlakkigheid door een ander geschreven te zijn. Redelijk, dat wel. Maar meer ook niet. En redelijk is voor een groot talent als Kellerman bij lange na niet goed genoeg. Jammer.
Met zijn keuze van hoofdrolspeler negeert Kellerman de gouden regel die luidt dat een populaire bijfiguur uit een boek of film in een eigen boek of film nooit zo aansprekend zal worden als de oorspronkelijke hoofdpersoon. Een bijfiguur als kapitein Haddock is uitsluitend komisch dankzij de saaiheid en kleurloosheid van Kuifje. Joey Tribiani is in de gelijknamige serie niet half zo leuk als in Friends waar zijn vrienden hem reguleren. Zo is het ook met rechercheur Petra Connor. Als bijfiguur glorieerde zij in Billy Straight (1998) en Doorbraak (2004). Maar als hoofdrolspeelster in De Juni Moorden schiet zij tekort. Connor is mooi en slank en is goed in haar werk. Zij onderhoudt een moeizame relatie met haar getourmenteerde collega Eric Stahl. Dat maakt haar vaak eenzaam, verward en onzeker. Het smachtend wachten op de zwijgzame freak Stahl die alleen briefjes in telegramstijl schrijft waarin hij meldt dat hij eerstdaags van zich laat horen is zowel voor Connor als voor de lezer irritant. Ondanks alle gimmicks is Petra Connor als hoofdpersoon kleurloos. Zij mist de intuïtie, spitsvondigheid en intelligentie van Alex Delaware. Door te kiezen voor Connor heeft Kellerman het boek een valse start bezorgd.
De twee verhaallijnen van De Juni Moorden die analoog aan elkaar worden onderzocht, zijn gruwelijk en dus veelbelovend voor een thriller. Bij een discotheek worden vier kinderen doodgeschoten vanuit een voorbijrazende auto. Een van de slachtoffers, een vijftienjarig meisje, is niet te identificeren. In de tweede verhaallijn attendeert de superslimme stagiair Isaac Gomez (22) zijn bazin Connor op een zestal moorden die allemaal op de 28e juni zijn gepleegd. Aan Petra de taak om met terugwerkende kracht te onderzoeken of er een seriemoordenaar aan de slag is.
De bouwstenen voor een spannend boek zijn dus aanwezig, maar De Juni Moorden komt nooit op gang. Belangrijkste reden is dat Petra Connor oneindig veel nabestaanden van de discomoord plus de juni moorden moet opzoeken en ondervragen. Traag, traag, traag. Bovendien worden de zaken slordig uitgewerkt, zodat het nergens boeiend wordt. Tot overmaat van ramp krijgen de personages weinig diepgang en ontbreken de ingenieuze psychologische analyses, de unieke handelsmerken van Kellerman, volledig. Alleen de hoogbegaafde stagiair Isaac Gomez, een gefrustreerde jongen van 22, afkomstig uit een straatarme immigrantenfamilie krijgt enigszins geloofwaardig gestalte.
De grote vraag na lezing van De Juni Moorden is: Waar is Jonatan Kellerman gebleven? Waar is de bekroonde schrijver met zijn heldere plots, zijn grondig opgebouwde en gedoseerde spanning, zijn onnavolgbaar psychologisch inzicht en zijn perfect uitgewerkte karakters? Het antwoord blijft hangen in de mist. Het boek lijkt in al haar traagheid en oppervlakkigheid door een ander geschreven te zijn. Redelijk, dat wel. Maar meer ook niet. En redelijk is voor een groot talent als Kellerman bij lange na niet goed genoeg. Jammer.
1
Reageer op deze recensie
