Menselijke relaties centraal

In een interview met een toonaangevend Amerikaans tijdschrift zei Joy Fielding, begin 2005, dat menselijke relaties in al haar boeken centraal staan en dat het spanningselement voor haar altijd op de tweede plaats komt. Ook in haar nieuwste psychologische thriller Eindstation is die filosofie duidelijk herkenbaar.

Toch begint Eindstation meteen met een ijzingwekkend spannende scène. Na een gevangenisstraf van een jaar te hebben uitgezeten, zint de psychotische Ralph op wraak. Zijn vrouw is wegens huiselijk geweld van hem gescheiden. Ralph verwijt zijn ex-vrouw en haar vriendin Gracie dat ze hem hebben verraden. Hij dringt het huis van Gracie binnen en martelt haar om aan het adres van zijn ex-vrouw te komen. Daarna wurgt hij haar koelbloedig en reist af. Zijn bestemming: Mad River Road.

Mad River Road is een doodlopende straat in het arme deel van het stadje Dayton. Een eindstation voor alleenstaande moeders die er nooit meer vandaan komen. Emma bijvoorbeeld, die met haar vijfjarige zoontje op nummer 131 woont. Ver weg van de buitenwereld. Zij is al drie keer verhuisd om haar verleden te ontvluchten. Maar ook de jonge weduwe Lily, ex-fotomodel, nu fitness lerares, die met haar zoontje alleen woont, heeft een duister verleden. En er zijn anderen.

Joy Fielding is een typisch vrouwelijke schrijver die lange babbeldialogen over niksigheden (zoenen, hobby’s, stoppen met roken), laat volgen door indringende mijmeringen over emotionele kwesties. Zij is de Oprah Winfrey van de thriller. Vrijblijvendheid is niet haar stijl. Als nauwgezet chroniqueur van het vrouwenleven anno nu, behandelt zij in Eindstation meerdere problemen die met name vrouwen bezig houden: vriendschappen, romantiek, overspel, echtscheiding, depressies, moeder-dochter relatie en huiselijk geweld.

Eindstation is een verhaal van ‘hoop en moed’. De heldinnen van Fielding zijn aangetast, kwetsbaar, maar ongebroken. Ze zijn zelfstandig, assertief en daadkrachtig. Zij hebben een innerlijke kracht die iedere vrouw eigenlijk zou willen hebben.
Het knappe van Fielding is dat ze haar, merendeels vrouwelijke, lezers exact geeft wat ze willen (soap en troost), maar dat ze toch stiekem hun verwachtingspatroon manipuleert. Keer op keer komt ze met verrassingen. Eindstation kent een constante ondertoon van onbehagen en gevaar, die dwingt tot doorlezen. De verhaalopbouw is slim, de ontknoping heftig. Maar Eindstation is een echte Fielding en dat betekent dat menselijke relaties centraal staan. En zo hoort het ook.