Lezersrecensie
Het onderspit delven
Het debuut van Lize Spit draait om Eva de Wolf. We volgen Eva in drie verschillende verhaallijnen:
Eva rijdt met een blok ijs in de achterbak van haar auto richting haar Vlaamse geboortedorp om wraak te nemen. De verhaallijn in het heden
De jonge Eva raakt bevriend met Laurens en Pim, de enigste drie kinderen die geboren zijn in het dorp in 1988. Samen vormen zij de drie musketiers. De puberteit breekt aan en Eva komt steeds meer van de jongens af te staan. Uiteindelijk belandt ze in een spel waarin de oversekste jongens, middels een raadsel van Eva, meisjes laten strippen. Hoe ver ga je om een vriendschap te behouden? De verhaallijn in het verleden.
En dan hebben we nog hoofdstukken die willekeurige gebeurtenissen uit het verleden van Eva beschrijven om de verhaallijn in het heden alsook het verleden verder te duiden.
Traag komt het boek op gang. De eerste paar honderd bladzijdes zijn een herhaaloefening van choquerende gebeurtenissen die elke keer weer iets gruwelijker worden. Eigenlijk wil je het boek weg leggen, maar gelijktijdig zorgt deze opbouw voor een onderhuidse spanning waardoor je steeds weer wil verder lezen om te weten hoe het verder gaat. Dat verder lezen gaat vrij rap dankzij de vlotte schrijfstijl van Spit. Als lezer voel je het dreigende onheil naderen, dit kan niet goed aflopen.
In de laatste 100 bladzijdes nader je de climax. Een grote reeks van tragiek in alle verhaallijnen, het komt allemaal samen. Dankzij de trage herhalende opbouw van het boek komt dit als een mokerslag binnen ondanks dat je van tevoren al vermoed hoe het gaat aflopen. Als een dreigende meteoriet die je in de verte ziet aankomen, maar onmogelijk kan stoppen. Alle puzzelstukjes vallen op hun plaats, alle open eindjes worden netjes afgerond en als lezer blijf je na het omslaan van de laatste bladzijde verslagen achter. Wat doe je als er niemand is die je kan vertrouwen? Niemand waar je naar toe kan met jouw problemen en niemand die jou aandacht schenkt, omdat iedereen zijn eigen problemen heeft?
5 sterren? Als ik hier zou stoppen met schrijven zou dat een terechte conclusie zijn.
Maar, maar, MAAAR
Na het boek te hebben uitgelezen was ik erg onder de indruk. Toen begon ik te reflecteren wat ik nou precies gelezen had. Het enige wat ik mij opkwam was een berg aan gruwelijke gebeurtenissen. Misbruik, verwaarlozing, alcoholisme, banaliteit, de ellende stapelt zich gedurende het boek steeds meer op. Er gebeurd zelden wat vrolijks of moois in het boek. Hierdoor lijkt het alsof de schrijfster vooral wil choqueren om zo op de menselijke sensatiezucht in te spelen. De vraag is of het boek hiermee niet wat eenzijdig al dan niet onrealistisch is. Nu is realisme geen maatstaf voor een goed boek, maar die aanname maak je bij Het smelt wel snel, omdat het in onze tijd en in een (redelijk) herkenbare setting afspeelt. Of alle beschreven gebeurtenissen zich in het echt allemaal zouden afspelen is te betwijfelen, maar binnen de wereld van het boek zou het kunnen. Het is in ieder geval consistent met hoe de beschreven karakters zich gedragen.
Maar
Het gros van de karakters is uiterst onsympathiek. Ook hier drijft de vraag weer naar boven of pubers daadwerkelijk zo sadistisch kunnen zijn. Daarnaast gaat letterlijk elk meisje in het boek mee in het spel van de jongens. Wederom twijfelachtig of dit realistisch is.
Maar
De meest absurde fictie blijkt helaas vaak werkelijkheid. Bovendien wordt het gehele boek verteld vanuit het perspectief van de hoofdpersoon. Je kunt je afvragen hoe betrouwbaar dit is. Wellicht schildert zij alles wel veel erger af dan daadwerkelijk is gebeurd of laat ze mogelijke mooie gebeurtenissen weg om zo medelijden te wekken.
Maar
Dan rijst de vraag op wat de schrijfster met deze roman ter berde poogt te brengen, welke meerwaarde biedt het boek? Dat je Vlaamse boerengehuchten moet mijden? Dat pubers sadistische ettertjes zijn? Of gewoonweg een schrijnend verhaal over een jong meisje dat wordt verwaarloosd door haar omgeving.
Concluderend is het boek technisch in orde. De opbouw is fantastisch, het is vlot geschreven, over de inhoud ben ik nog niet uit. Het feit dat het verhaal in mijn hoofd blijft rondspoken gecombineerd met bovenstaande mijmeringen blijkt toch dat het mij ergens geraakt heeft, derhalve wil het boek toch een positieve score geven waarmee ik afrond naar 4 sterren.
Eva rijdt met een blok ijs in de achterbak van haar auto richting haar Vlaamse geboortedorp om wraak te nemen. De verhaallijn in het heden
De jonge Eva raakt bevriend met Laurens en Pim, de enigste drie kinderen die geboren zijn in het dorp in 1988. Samen vormen zij de drie musketiers. De puberteit breekt aan en Eva komt steeds meer van de jongens af te staan. Uiteindelijk belandt ze in een spel waarin de oversekste jongens, middels een raadsel van Eva, meisjes laten strippen. Hoe ver ga je om een vriendschap te behouden? De verhaallijn in het verleden.
En dan hebben we nog hoofdstukken die willekeurige gebeurtenissen uit het verleden van Eva beschrijven om de verhaallijn in het heden alsook het verleden verder te duiden.
Traag komt het boek op gang. De eerste paar honderd bladzijdes zijn een herhaaloefening van choquerende gebeurtenissen die elke keer weer iets gruwelijker worden. Eigenlijk wil je het boek weg leggen, maar gelijktijdig zorgt deze opbouw voor een onderhuidse spanning waardoor je steeds weer wil verder lezen om te weten hoe het verder gaat. Dat verder lezen gaat vrij rap dankzij de vlotte schrijfstijl van Spit. Als lezer voel je het dreigende onheil naderen, dit kan niet goed aflopen.
In de laatste 100 bladzijdes nader je de climax. Een grote reeks van tragiek in alle verhaallijnen, het komt allemaal samen. Dankzij de trage herhalende opbouw van het boek komt dit als een mokerslag binnen ondanks dat je van tevoren al vermoed hoe het gaat aflopen. Als een dreigende meteoriet die je in de verte ziet aankomen, maar onmogelijk kan stoppen. Alle puzzelstukjes vallen op hun plaats, alle open eindjes worden netjes afgerond en als lezer blijf je na het omslaan van de laatste bladzijde verslagen achter. Wat doe je als er niemand is die je kan vertrouwen? Niemand waar je naar toe kan met jouw problemen en niemand die jou aandacht schenkt, omdat iedereen zijn eigen problemen heeft?
5 sterren? Als ik hier zou stoppen met schrijven zou dat een terechte conclusie zijn.
Maar, maar, MAAAR
Na het boek te hebben uitgelezen was ik erg onder de indruk. Toen begon ik te reflecteren wat ik nou precies gelezen had. Het enige wat ik mij opkwam was een berg aan gruwelijke gebeurtenissen. Misbruik, verwaarlozing, alcoholisme, banaliteit, de ellende stapelt zich gedurende het boek steeds meer op. Er gebeurd zelden wat vrolijks of moois in het boek. Hierdoor lijkt het alsof de schrijfster vooral wil choqueren om zo op de menselijke sensatiezucht in te spelen. De vraag is of het boek hiermee niet wat eenzijdig al dan niet onrealistisch is. Nu is realisme geen maatstaf voor een goed boek, maar die aanname maak je bij Het smelt wel snel, omdat het in onze tijd en in een (redelijk) herkenbare setting afspeelt. Of alle beschreven gebeurtenissen zich in het echt allemaal zouden afspelen is te betwijfelen, maar binnen de wereld van het boek zou het kunnen. Het is in ieder geval consistent met hoe de beschreven karakters zich gedragen.
Maar
Het gros van de karakters is uiterst onsympathiek. Ook hier drijft de vraag weer naar boven of pubers daadwerkelijk zo sadistisch kunnen zijn. Daarnaast gaat letterlijk elk meisje in het boek mee in het spel van de jongens. Wederom twijfelachtig of dit realistisch is.
Maar
De meest absurde fictie blijkt helaas vaak werkelijkheid. Bovendien wordt het gehele boek verteld vanuit het perspectief van de hoofdpersoon. Je kunt je afvragen hoe betrouwbaar dit is. Wellicht schildert zij alles wel veel erger af dan daadwerkelijk is gebeurd of laat ze mogelijke mooie gebeurtenissen weg om zo medelijden te wekken.
Maar
Dan rijst de vraag op wat de schrijfster met deze roman ter berde poogt te brengen, welke meerwaarde biedt het boek? Dat je Vlaamse boerengehuchten moet mijden? Dat pubers sadistische ettertjes zijn? Of gewoonweg een schrijnend verhaal over een jong meisje dat wordt verwaarloosd door haar omgeving.
Concluderend is het boek technisch in orde. De opbouw is fantastisch, het is vlot geschreven, over de inhoud ben ik nog niet uit. Het feit dat het verhaal in mijn hoofd blijft rondspoken gecombineerd met bovenstaande mijmeringen blijkt toch dat het mij ergens geraakt heeft, derhalve wil het boek toch een positieve score geven waarmee ik afrond naar 4 sterren.
7
Reageer op deze recensie
