Een heldere inkijk bij de forensische recherche

Tamara Seur, voor de meeste Nederlanders waarschijnlijk vooral bekend als presentatrice van het NOS-Jeugdjournaal, had oorspronkelijk een andere carrière voor zichzelf in gedachten. Ze wilde eigenlijk rechercheur worden, maar kwam uiteindelijk in de media terecht. De interesse in het politiewerk ging nooit helemaal liggen, dus besloot ze de forensische recherche van Rotterdam een jaar lang te volgen en daar een boek over te schrijven. Zo zag De wereld van de witte pakken het levenslicht.

Ze volgt het wel en wee van de Forensische Opsporing in Krimpen aan den IJssel. Het zijn de mensen die ter plekke komen nadat de eerste vaststellingen gebeurd zijn. Deze worden gedaan door de politieagenten in het blauw (doorheen het hele boek kortweg ‘blauw’ genoemd), die zijn dan alweer vertrokken. Als onvervalste spoorzoekers gaan ze aan de slag op de plaats delict om bewijzen te verzamelen en een dader te vinden.

De auteur deelt haar boek kristalhelder in. Na een eerder warrige inleiding volgt ze, in zestien behapbare hoofdstukken, zestien verschillende forensisch rechercheurs met elk hun specialiteit. Elk hoofdstuk is in wezen een kortverhaal, waarbij de auteur een agent volgt naar een moord, een overval of een onderzoeksruimte. Zo kan ze al snel mee naar een huis waarin al enkele weken een lijk ligt, waarna ze nog wekenlang nageniet van de geur. Er is ook een bezoek aan de hondenbrigade, waar ze leert dat elke politiehond een ‘specialiteit’ heeft. Een drugshond kun je bijvoorbeeld nooit meer explosieven leren opsporen.

Feitjes zoals de laatste kom je in tientallen tegen. Ze vormen meteen ook de grote sterkte van het boek; je leert er écht van bij en alle kennis die je als kijker ooit vergaarde in tv-series als CSI, Luther en Flikken, mag bijna integraal in de vuilnisbak. Vingerafdrukken die overal achterblijven denk je? Fout! Het blijkt erg moeilijk om op een plaats delict een afdruk te vinden waar je wat mee kan. DNA-sporen dan maar? Ook daar is het vaak een probleem om iets te vinden waar een forensisch onderzoeker iets aan heeft.

Seur scoort ook punten op diepgang. Zeker wat de beschrijving van het beroep zélf betreft, maar ook over het gevoelsleven van de rechercheurs in kwestie. Posttraumatische stress komt niet zelden voor en manifesteert zich vaak pas na vele jaren en dus ook vele lijken en inbraken later. Niet elk personage heeft daarover evenveel te vertellen, maar globaal kun je je als lezer wel een goed beeld vormen van het mentale aspect van de baan. ‘Wij komen nooit omdat de champagne ontkurkt wordt’ vat iemand het ergens onderweg mooi samen.

Jammer genoeg kunnen deze twee sterke punten het grootste manco van het boek niet helemaal verhullen. Het taalgebruik is al te vaak aan de zwakke kant. Seur valt vaak in herhaling op zinsneden die bij eenmalig gebruik al best irritant zijn; ‘dat is best wel een dingetje’ komt bijvoorbeeld een paar keer te veel terug. We wéten dat CSI een bepaald beeld ophangt, ook dat hoeft niet in elk hoofdstuk nog eens worden aangestipt. Bij enkele passages kun je je als lezer niet van de indruk ontdoen dat Seur niet helemáál los heeft kunnen komen van het Jeugdjournaal. De dialogen zijn dan weer warrig uitgeschreven.

Uiteindelijk zijn dat kleine kwaaltjes voor een boek dat lekker wegleest en zich door zijn korte hoofdstukken uitstekend leent tot even-wat-lezen-en-weer-wegleggen. Iedereen die geïnteresseerd is in het reilen en zeilen van de forensische recherche, zal zich niet vervelen met De wereld van de witte pakken. Oh ja, niet onbelangrijk: de koffie bij de recherche zou niet te drinken zijn.