Waardevolle toevoeging aan serie YA klassieker

Toen De Hongerspelen van Suzanne Collins voor het eerst verscheen, had niemand ooit kunnen vermoeden dat dit zo’n klassieker zou worden binnen de Young Adult literatuur. Op dat moment las ik wel, maar ik was totaal niet thuis in de YA boeken. Ik wist niet eens dat deze bestonden. Ik kende het verhaal in eerste instantie dan ook niet, tot de film verscheen. Ik ging erheen en vond het niets. In 2018 las ik het eerste boek voor het eerst, maar ook toen ging het er niet in. Dit veranderde in 2020, toen had ik de smaak opeens te pakken en las ik alles achter elkaar door. De ballade van slangen en zangvogels kon daar meteen achteraan. Vorig jaar werd er nog een proloog aangekondigd, het verhaal van haymitch dat zich tijdens de vijftigste hongerspelen afspeelt en dat de titel Dageraad boven de boete heeft. Dit is interessant, want we weten allemaal hoe hij zich gedroeg tijdens de serie. Ik kon dan ook niet wachten op dit boek en ik begon dan ook snel na verschijning met lezen. Het was onvermijdelijk om hoge verwachtingen te hebben. Heeft dit verhaal deze waargemaakt?

Haymitch hebben we leren kennen als de sarcastische dronkaard die een poging deed om Katniss en Peta door de hongerspelen te loodsen. Het leek alsof niets hem kon schelen en ik vond hem ook een beetje irritant. Want, hoe kon zo’n figuur nou twee tributen begeleiden? Nu is het tijd om vierentwintig jaar terug in de tijd te gaan, naar de vijftigste Hongerspelen. Haymitch was een van de tributen en door middel van dit boek leer je hem veel beter kennen. Achter de man die continu naar de fles grijpt zit namelijk een heel verhaal.

We leren Haymitch kennen als een zorgzame jongen die hard moet werken. Net als alle inwoners in District 12 heeft hij het niet makkelijk. Ondanks dat ze het thuis niet breed hebben geeft hij veel om zijn moeder en broertje en probeert hij zo goed en kwaad als het kan voor hen te zorgen. Deze zorgzaamheid straalt Haymitch ook uit naar zijn vrienden en geliefden. Ook tijdens de spelen blijft hij voor mensen willen zorgen, hij probeert de andere tributen zo goed mogelijk te helpen. Het Capitool is echter al wreder dan wreed en dat moet Haymitch ontgelden. Hierdoor zie je hem langzaamaan veranderen. Hij doet alles met de beste bedoelingen, maar het wordt duidelijk dat hij langzaam afstompt. Dit proces is door Collins goed weergegeven. Ze spaart niemand, maar dan ook echt niemand. Dat maakt dat het lastig is om personages te leren kennen, want hoe lang ga je ze meemaken? Dat blijft steeds de vraag.

De plot volgt de structuur van alle andere boeken in deze serie. Dat is niet gek, want het is telkens hetzelfde stramien en de focus ligt op de spelen en hoe de personages zich gedragen tijdens deze kwelling. Collins verwerkt actuele thema’s in het verhaal, want net als alle andere hoofdpersonen wil ook Haymitch een einde maken aan de spelen en het wrede regime van het Capitool. Doordat ik de boeken op volgorde van publicatie las, herkende ik veel elementen waar in dit verhaal op wordt teruggegrepen en daardoor worden verduidelijkt. Tevens zien we ook veel bekende gezichten die in de eerdere boeken al een rol speelden.

Aan de schrijfstijl van de auteur is niets verandert. Van begin tot eind zit je helemaal in het verhaal. De hoofdstukken zijn vrij lang, maar ik geef eerlijk toe dat ik geen flauw benul had van in welk hoofdstuk ik las. Voor mijn gevoel vloeide aalles mooi in elkaar over. Doordat het verhaal weet te intrigeren was het makkelijk het binnen no time uit te lezen. Dat wilde ik eigenlijk niet, ik wilde ervan genieten. Dat deed ik ook, maar toch wilde ik er nog net iets langer over doen.

Je zou kunnen zeggen dat Suzanne Collins de wereld van Panem en de Hongerspelen probeert uit te melken, maar ieder nieuw deel is een waardevolle toevoeging aan deze serie. In Dageraad boven de boete krijgen we meer informatie over Haymitch en zie je wat hem heeft gemaakt tot de man die we hebben leren kennen in het eerste boek. Het is dan ook aan te raden om alle boeken in deze serie op volgorde van publicatie te lezen en niet op volgorde van delen in het verhaal. Zo mis je niets van alle broodkruimels die door de auteur worden achtergelaten en waardoor alles nog beter op zijn plek valt. Het was weer nostalgisch om terug te zijn in deze wereld, waar toch weer iets nieuws valt te ontdekken.