Lezersrecensie
Tegelijkertijd klein en groot verhaal
Een aantal jaar geleden luisterde ik naar het alom geprezen Lieve Edward, de debuutroman van Ann Napolitano. Begin 2024 verscheen de opvolger van deze roman, Je bent prachtig. Hoewel ik niet volledig overtuigd was van eerdergenoemd debuut, wilde ik dit boek toch een kans geven. Echter raakte het bij mij een beetje in de vergetelheid en duurde het tot een leesclub van Als de wereld wankelt van Jandy Nelson voor dit boek weer bij mij onder de aandacht kwam. En dat is vreemd, want de flaptekst wekt de indruk dat dit verhaal precies in mijn straatje past. Het is karakter gestuurd en behandelt serieuze thema’s waardoor het verhaal diepgang lijkt te hebben. Wist de auteur mij nu wel te overtuigen?
In het begin van het verhaal worden er veel personages tegelijk geïntroduceerd. Het boek opent met een introductie van William Waters, een van deze hoofdpersonen. Hij heeft een moeilijke familierelatie en een grote passie voor basketbal. Vooral dat laatste springt eruit. Zijn rol in het verhaal kon ik niet direct plaatsen, maar dat was ook deels mijn eigen schuld. Normaal gesproken lees ik voor ik begin met een boek nog even de flaptekst, dat had ik nu niet gedaan. Niet lang nadat we kennis hebben gemaakt met William en zijn voorliefde voor basketbal, worden de Padovano zussen geïntroduceerd. Hier ligt de focus in eerste instantie op Julia, de oudste van de vier. Zij trouwt immers met William. Het was direct duidelijk dat deze familie zeer hecht is. Desondanks verwelkomen ze William met open armen in hun chaotische huishouden. Dit huishouden wordt voornamelijk bestierd door Rose, de strenge maar rechtvaardige moeder. Achter deze strenge façade zit veel hartzeer, maar ook veel liefde voor haar dochters. Daarnaast is er nog Charlie, de pater familias die zijn weg niet goed kan vinden. Hij vindt het moeilijk om een baan te behouden en drinkt zijn misère weg. Ondanks dat hij vaker afwezig is dan aanwezig, houden zijn dochters zielsveel van hem. Als de donkerte uit Williams verleden komt spoken, schopt dit het heerlijke chaotische leventje van de familie Padovano in de war. Naast dat William last heeft van de demonen uit zijn verleden, krijgen Julia en haar zussen hier ook mee te maken. Lukt het deze hechte familie om deze storm te doorstaan of drijft dit juist een wig tussen hen?
De introductie van de vele personages was in het begin behoorlijk chaotisch. Dit past goed bij de familie Padovano, maar was voor het lezen niet altijd wenselijk. Het duurde dan ook even voor ik de dynamiek van deze personages kon doorgronden en voor ik wist wie welke rol heeft in het verhaal. De personages hebben allemaal zo hun eigenaardigheden en problemen, deze zijn goed uitgewerkt. Doordat er zoveel aan de hand is was het lastig om de personages echt goed te leren kennen en een connectie met hen te voelen. Het leek of de auteur bewust een afstand wilde creëren. Dit gevoel hield aan tot het laatste deel van het boek, hierin kwam alles samen en vielen alle stukjes op hun plek. Het is lastig om deze personages te omschrijven zonder te veel van het verhaal te verklappen.
Net zoals ik erg moest wennen aan de personages, moest ik dit ook aan de schrijfstijl. Dit verhaal leunt heel erg op de perspectiefwisselingen en dat kan soms verwarrend zijn. Nadat ik hier even doorheen moest vond ik het boek prettig lezen en ging ik er ook vrij snel doorheen. Napolitano maakt gebruik van de derde persoon om dit verhaal in te vertellen en hierdoor voelde het, zoals hierboven al benoemd, afstandelijk aan. Ondanks dat het hierdoor lastig is om een connectie te voelen met deze personages werkt het voor dit verhaal wel, juist omdat we zo veel personages tegelijkertijd volgen. Al deze personages zijn op de een of andere manier ook weer met elkaar verbonden. De tijdsprongen die de auteur in het verhaal verwerkt maken deze connecties alleen maar duidelijker en zijn dus noodzakelijk voor het verloop van dit verhaal. Deze tijdsprongen zijn duidelijk aangegeven. Deze ingrediënten zorgen voor een familiesaga zoals deze hort te zijn.
Zoals verwacht is deze roman karakter gestuurd. Het verhaal volgt de personages vanaf hun jongere jaren tot ver in de veertig. Naarmate ze ouder worden vinden ze hun eigen identiteit en leren ze meer op eigen benen te staan. Hiermee komen ook de onvermijdelijke trauma’s naar boven, want die zijn er zeker. Gaandeweg wordt het intergenerationele trauma van alle personages goed zichtbaar en wordt ook inzichtelijk hoeveel impact dit op hen en hun leven heeft. Dit trauma en de bijbehorende vragen over identiteit komen vooral goed aan het licht wanneer Alice haar intrede in het verhaal doet. Toch kan al worden teruggegrepen op het eerste hoofdstuk, want dit intergenerationele trauma was al vroeg zichtbaar in de verstandhouding tussen William en zijn ouders. Die was niet al te best. Daarnaast speelde er ook een hoop bij de Padovano’s waardoor er behoorlijk wat ellende ontstaat. Ondanks dit is de liefde wel overheersend, evenals sommige andere thema’s die Napolitano in het verhaal verwerkt. Enkele voorbeelden hiervan zijn depressie, verlies, ziekte en rouw. Al deze thema’s zorgen voor een behoorlijk gespannen sfeer, maar doordat er ook zoveel liefde in dit verhaal zit is er ook ruimte voor hoopvolle momenten. Doordat dit boek zulke pittige thema’s behandelt wordt het verhaal intrigerend. Soms wordt het iets te veel en vraag je je af hoeveel een familie kan hebben. Ondanks alles zijn alle gebeurtenissen wel logisch en realistisch, want soms zit het families niet altijd mee.
Je bent prachtig van Ann Napolitano is tegelijkertijd een klein en groot verhaal over familie. Het begin is wat verwarrend, maar gaandeweg valt alles op z’n plek. De personages zijn goed uitgewerkt en nadat je iedereen hebt leren kennen zijn de onderlinge verhoudingen ook goed te begrijpen. Wel geeft de auteur het gevoel een bepaalde afstand te creëren, hierdoor is het lastig om echt et de personages mee te kunnen leven. Ook de schrijfstijl is even wennen, maar als je daar doorheen bent leest het boek makkelijk. Deze roman is vooral geschikt als je van karakter gestuurde verhalen waarin de hoofdpersonen hun eigen identiteit vinden houdt. Wees wel alert op de heftige thema’s die worden behandelt. Ben je iemand die snel getriggerd is? Dan is dit boek misschien niet helemaal geschikt voor je.
In het begin van het verhaal worden er veel personages tegelijk geïntroduceerd. Het boek opent met een introductie van William Waters, een van deze hoofdpersonen. Hij heeft een moeilijke familierelatie en een grote passie voor basketbal. Vooral dat laatste springt eruit. Zijn rol in het verhaal kon ik niet direct plaatsen, maar dat was ook deels mijn eigen schuld. Normaal gesproken lees ik voor ik begin met een boek nog even de flaptekst, dat had ik nu niet gedaan. Niet lang nadat we kennis hebben gemaakt met William en zijn voorliefde voor basketbal, worden de Padovano zussen geïntroduceerd. Hier ligt de focus in eerste instantie op Julia, de oudste van de vier. Zij trouwt immers met William. Het was direct duidelijk dat deze familie zeer hecht is. Desondanks verwelkomen ze William met open armen in hun chaotische huishouden. Dit huishouden wordt voornamelijk bestierd door Rose, de strenge maar rechtvaardige moeder. Achter deze strenge façade zit veel hartzeer, maar ook veel liefde voor haar dochters. Daarnaast is er nog Charlie, de pater familias die zijn weg niet goed kan vinden. Hij vindt het moeilijk om een baan te behouden en drinkt zijn misère weg. Ondanks dat hij vaker afwezig is dan aanwezig, houden zijn dochters zielsveel van hem. Als de donkerte uit Williams verleden komt spoken, schopt dit het heerlijke chaotische leventje van de familie Padovano in de war. Naast dat William last heeft van de demonen uit zijn verleden, krijgen Julia en haar zussen hier ook mee te maken. Lukt het deze hechte familie om deze storm te doorstaan of drijft dit juist een wig tussen hen?
De introductie van de vele personages was in het begin behoorlijk chaotisch. Dit past goed bij de familie Padovano, maar was voor het lezen niet altijd wenselijk. Het duurde dan ook even voor ik de dynamiek van deze personages kon doorgronden en voor ik wist wie welke rol heeft in het verhaal. De personages hebben allemaal zo hun eigenaardigheden en problemen, deze zijn goed uitgewerkt. Doordat er zoveel aan de hand is was het lastig om de personages echt goed te leren kennen en een connectie met hen te voelen. Het leek of de auteur bewust een afstand wilde creëren. Dit gevoel hield aan tot het laatste deel van het boek, hierin kwam alles samen en vielen alle stukjes op hun plek. Het is lastig om deze personages te omschrijven zonder te veel van het verhaal te verklappen.
Net zoals ik erg moest wennen aan de personages, moest ik dit ook aan de schrijfstijl. Dit verhaal leunt heel erg op de perspectiefwisselingen en dat kan soms verwarrend zijn. Nadat ik hier even doorheen moest vond ik het boek prettig lezen en ging ik er ook vrij snel doorheen. Napolitano maakt gebruik van de derde persoon om dit verhaal in te vertellen en hierdoor voelde het, zoals hierboven al benoemd, afstandelijk aan. Ondanks dat het hierdoor lastig is om een connectie te voelen met deze personages werkt het voor dit verhaal wel, juist omdat we zo veel personages tegelijkertijd volgen. Al deze personages zijn op de een of andere manier ook weer met elkaar verbonden. De tijdsprongen die de auteur in het verhaal verwerkt maken deze connecties alleen maar duidelijker en zijn dus noodzakelijk voor het verloop van dit verhaal. Deze tijdsprongen zijn duidelijk aangegeven. Deze ingrediënten zorgen voor een familiesaga zoals deze hort te zijn.
Zoals verwacht is deze roman karakter gestuurd. Het verhaal volgt de personages vanaf hun jongere jaren tot ver in de veertig. Naarmate ze ouder worden vinden ze hun eigen identiteit en leren ze meer op eigen benen te staan. Hiermee komen ook de onvermijdelijke trauma’s naar boven, want die zijn er zeker. Gaandeweg wordt het intergenerationele trauma van alle personages goed zichtbaar en wordt ook inzichtelijk hoeveel impact dit op hen en hun leven heeft. Dit trauma en de bijbehorende vragen over identiteit komen vooral goed aan het licht wanneer Alice haar intrede in het verhaal doet. Toch kan al worden teruggegrepen op het eerste hoofdstuk, want dit intergenerationele trauma was al vroeg zichtbaar in de verstandhouding tussen William en zijn ouders. Die was niet al te best. Daarnaast speelde er ook een hoop bij de Padovano’s waardoor er behoorlijk wat ellende ontstaat. Ondanks dit is de liefde wel overheersend, evenals sommige andere thema’s die Napolitano in het verhaal verwerkt. Enkele voorbeelden hiervan zijn depressie, verlies, ziekte en rouw. Al deze thema’s zorgen voor een behoorlijk gespannen sfeer, maar doordat er ook zoveel liefde in dit verhaal zit is er ook ruimte voor hoopvolle momenten. Doordat dit boek zulke pittige thema’s behandelt wordt het verhaal intrigerend. Soms wordt het iets te veel en vraag je je af hoeveel een familie kan hebben. Ondanks alles zijn alle gebeurtenissen wel logisch en realistisch, want soms zit het families niet altijd mee.
Je bent prachtig van Ann Napolitano is tegelijkertijd een klein en groot verhaal over familie. Het begin is wat verwarrend, maar gaandeweg valt alles op z’n plek. De personages zijn goed uitgewerkt en nadat je iedereen hebt leren kennen zijn de onderlinge verhoudingen ook goed te begrijpen. Wel geeft de auteur het gevoel een bepaalde afstand te creëren, hierdoor is het lastig om echt et de personages mee te kunnen leven. Ook de schrijfstijl is even wennen, maar als je daar doorheen bent leest het boek makkelijk. Deze roman is vooral geschikt als je van karakter gestuurde verhalen waarin de hoofdpersonen hun eigen identiteit vinden houdt. Wees wel alert op de heftige thema’s die worden behandelt. Ben je iemand die snel getriggerd is? Dan is dit boek misschien niet helemaal geschikt voor je.
2
Reageer op deze recensie
