Niet het beste kerstboek dat ik al ooit las...

Ik had ‘Een onverwachte Kerst’, een feelgood roman geschreven door Natalie Cox al enige tijd in mijn boekenkast staan en heb het boek eindelijk gelezen.

In de hoofdrol Charlie. Geen kerstliefhebber en misschien wel de grootste pechvogel ooit. Haar vriend heeft haar ingeruild voor zijn personal trainer. Haar appartement werd getroffen door een gasontploffing. Ze had kunnen dood zijn, maar heeft gelukkig enkel een lichte hersenschudding. En haar moeder is met haar vijfde man naar Australië. Ze mag/kan niet gaan werken en is helemaal alleen met de feestdagen.

Haar moeder regelde echter dat haar nicht Jez haar in Londen komt oppikken en zolang haar appartement niet bewoonbaar is, mag ze blijven wonen in Cross Bottomley, een dorp op de grens met Dartmoor in Devon. Echt op het platteland dus. Jez heeft er een hondenopvang. Oh en Charlie houdt ook niet van honden trouwens. Eens daar laat Jez haar al vrij snel achter om naar Lapland (ik zag onlangs op TV dat ze liever Samiland horen) te reizen om daar samen te zijn met haar internetliefde.

Dus dan zit Charlie daar. Met een heleboel honden en een lichte hersenschudding. Ze krijgt wel wat hulp van een buurman en de dierenarts (erg aantrekkelijk, maar zeer onvriendelijk) komt ook af en toe langs.

Wat vond ik ervan.

Niet het beste kerstboek dat ik ooit gelezen heb. Eigenlijk een beetje ongeloofwaardig zelfs. Hoe onverstandig is het om je nicht met hersenschudding, zonder ervaring met honden, achter te laten zonder waarschuwing. Hoe kan dat zelfs. Dan is er nog een knappe hondeneigenaar waar Charlie over zwijmelt (hoewel ik het echt niet voel – hij is verloofd en we weten bitter weinig over hem, behalve dat hij een Deense dog heeft– ik vind hem zelfs wat egoïstisch, opdringerig en onverantwoordelijk). Ook de dierenarts, Cal, leren we eigenlijk niet echt kennen en dat is nochtans de andere man waarvan ze helemaal hoteldebotel is.

Ik las erg veel goede dingen over dit boek, maar nee. Ik voelde het dus niet. Niemand werd precies echt goed uitgediept. Ik voelde geen chemie. En ik geloofde het gewoon niet. Op den duur zat ze er met 15 honden in het huis omdat de verwarming in de kennel niet meer werkte. Ik kon echt alleen maar denken, “hoe zelfs”. En naar het einde toe gebeurde nog iets ongeloofwaardiger dat ik hier nu niet wil spoilen, maar echt nee. Sorry…