Wees uiterst voorzichtig…

Een boek van maar liefst 1248 pagina's. Nog nooit las ik zo een dikke pil! Dacht niet dat ik het uit zou lezen; uit mezelf zou ik het nooit hebben gedaan. Spijt heb ik er nu evenwel niet van, integendeel. Ik vond het in één woord: GEWELDIG!
Het was een heel spannend boek, het liet zich vlot lezen en vroeg je gewoon om te blijven lezen. Bijzonder moeilijk om het weg te leggen. Het lezen wordt vereenvoudigd door de opdeling in verschillende boekdelen. Je geniet van de verleidelijke smaak van warme chocolade die zich door het hele verhaal manifesteert. Van vader – de eigenaar van de chocoladefabriek – op dochter die het geheime recept van het verslavende drankje uitsluitend prijsgeeft aan de vrouwen in deze familie. Ook een tapijt kan je waarnemen door het verhaal heen. Het achtste leven is voorzien van heel wat opvallende citaten, die geheel nog leuker maken. Jammer genoeg gaat het dan over de oorlog, maar schaden doet dit niet. Ik wil alleen maar zeggen dat het jammer is dat we dit fenomeen over de hele wereld kennen.

De proloog bestaat uit heel wat lange, maar wel mooie zinnen zoals: “Jij bent een draad, ik ben een draad, samen vormen we een kleine versiering, met veel andere draden samen vormen we een patroon. De draden zijn allemaal verschillend van dikte, verschillend van kleur. De patronen zijn op zichzelf moeilijk te herkennen, maar als je ze in hun samenhang bekijkt, ontdek je prachtige dingen.” Aan de lezers om het zelf verder te ontdekken. Deze proloog doet je verlangen naar het volgende deel, ook omdat er vanaf de start meteen veel naar boven komt en je nieuwsgierig uitkijkt naar wat volgt.
Wees uiterst voorzichtig met het deel “Stasia”! Eenmaal gestart is er geen weg meer terug. Wat had ik graag met haar door de straten rondgedwaald… Prachtig beschreven en levensecht weergegeven. Een zijden zakdoekje is overbodig, je houdt maar een doos papieren zakdoekjes in de onmiddellijke buurt. Eveneens een flink stuk geschiedenis krijg je over je heen; het hoort echter wel bij het boek.
Het volgende hoofdstuk “Christine” lees je heftig vlot. Zinnen als: “Je wilt vrij zijn? Wees dan vrij. Je wilt dansen? Dans dan! Je wilt echtgenote zijn – wees het dan. Het is geen schande. Maar alles tegelijk gaat niet. Alles hebben is hetzelfde als niets hebben.” Het tapijt komt opnieuw ter sprake, alsook de overheerlijke, warme chocolademelk doet ook weer mee. Je wordt benieuwd of ze verder in het boek het recept prijs gaan geven… Maar wie is toch in godsnaam die “kleine grote man”??? En ja, een nieuw stuk geschiedenis staat voor je deur.
In “Kostja”, hoe kan het ook anders… “Chocola was alleen nog een herinnering aan een ander tijdperk en zonder chocola vergaten de mensen de zoetheid en zonder iets zoets vergaten ze hun kindertijd en zonder kindertijd vergaten ze het begin en zonder begin zagen ze het einde niet naderen.” Een zin die me heel erg heeft geraakt: “Tranen waren zeldzaam en kostbaar geworden. Alleen maskers waren gratis”. In dit deel merk je echt dat het over de Wereldoorlog gaat en dat Kostja het verschrikkelijkste personage is uit het boek. Dit is alleszins toch mijn mening. Vervolgens komt “Kitty” mijn hart stelen en dat doet ze na het lezen nog steeds. De chocoladefabrikant had een succesvolle zaak die in heel Georgië bekend was en in de smaak viel bij de toplui van zijn land. Dit zorgde er tevens voor dat hij verder kon met zijn onderneming toen de Sovjets Georgië inpalmden. Zelf vind ik het erg jammer dat Kitty een fictief personage is en niet is gebaseerd op een echte vrouw. Wat had ik haar talent graag willen delen!
meer op ; http://infoboeken.blogspot.be/2017/01/nino-haratischwili.html