Familieherinneringen verfijnd verwerkt in oorlogsverhaal

Wat een mooi gegeven om de jeugdherinneringen van je ouders te verwerken in een boek, zoals Melinda Braaksma gedaan heeft. Achterin in dit boek vind je nog een speciale toelichting, met feiten en foto's. Dat maakt het nog meer levensecht, al is het geheel wel fictief.
We maken een stukje Amsterdam mee tijdens de laatste jaren van de oorlog: de schaarste in de hongerwinter, de houding van de Duitsers, de rol die de verschillende mensen kunnen hebben in een oorlogssituatie. Wat zou jij doen, is een terechte vraag aan de lezer.
Zonder een spoiler te geven, kan ik wel zeggen dat ik over de verloop wel even verrast was; de afronding was waardig, met respect voor de oorlogsslachtoffers van de Oudeschans.
Ik was erg geboeid en hou van de mix van fictie en feiten. Het is goed te lezen, aangevuld met sfeervolle illustraties. Ik denk dat het boek een mooie aanvulling kan zijn op de geschiedenislessen rondom WOII in de bovenbouw of in het VO.

'Je mag dit niet, niks, nooit, helemaal nooit aan iemand vertellen. Beloof je dat?
Pieter knikte plechtig.
Echt? Verraad je me niet?'

Amsterdam, 1943. Nadat een vliegtuig neerstort op het huis van Pieter, verhuist hij met zijn ouders en broer Jan naar de Oudeschans. Dit is middenin de Joodse Buurt, al wonen er inmiddels geen Joodse mensen meer. Waar ze gebleven zijn weet de 8-jarige Pieter ook niet precies.
Als er 's nachts plotseling een 12-jarig meisje bij zijn bed staat, verandert zijn leven. Ze beweert dat Pieter eigenlijk in háár huis woont. Overdag houdt het Joodse meisje zich schuil. Ze geeft hem een speciale opdracht, waar niemand van mag weten. Want wie is in deze oorlogstijd nog te vertrouwen?
Ondertussen worden de leefomstandigheden onder de Duitse bezetting steeds grimmiger.