Hoe een klein boek groot(s) kan zijn.

Hoe een klein boek groot kan zijn is niet voor niets de titel van deze recensie.

De Ruijter's nieuwste roman "Later als ik dood ben" is met maar 250 pagina's zeker niet dik te noemen, maar bevat zoveel prachtigs dat de lezer bijna wil dat ze er nog duizend pagina's aan vast geplakt had.

Het verhaal draait allemaal om de 36-jarige Elin. Zij heeft jaren geleden een gesprek gehoord tussen haar tante en haar ouders, waaruit blijkt dat Elin biologisch niet verwant is met de mensen die ze haar ouders noemt. Op zoek naar antwoorden zegt ze haar vriend vaarwel, geeft ze haar baan op en gaat ze in een TBS kliniek werken. Haar echte vader was immers ook een TBS-er, maar wat maakt haar dat dan?

De zoektocht naar deze antwoorden, haar echte ouders én zichzelf blijkt echter een veel te hoog prijskaartje te hebben....

Ilse de Ruijter slaagt erin met weinig pagina's een dijk van een verhaal neer te zetten, zonder 1 moment in clichés te vervallen of de lezer te vermoeien met een sneltrein aan onmogelijkheden. De karakters krijgen diepte waar het moet, blijven aan de oppervlakte waar het kan, en het geheel staat als een huis. Gedurende het verhaal krijgt de lezer meerdere malen heftige gebeurtenissen te verwerken, maar steeds neemt de Ruijter haar publiek op een prettige manier bij de hand.

Het verhaal wordt geen moment saai of onverteerbaar. Wat wél onverteerbaar is? Dat het zo snel uit is! I want more!