Lezersrecensie
Kleur bekennen.....niet alles tegelijk!
Voor mijn reading challenge van dit jaar wilde ik op zoek naar een boek dat geschreven was door een Indonesisch auteur. "Het getal Fu" van Ayu Utami werd mij in de schoot geworpen, maar na het uitgelezen te hebben weet ik niet of dit een succes is.
Het getal Fu verhaalt over twee vrienden, Yuda en Pratang Jati, die door het lot aan elkaar verbonden worden. Of werd Pratang Jati nou aan Kupukupu verbonden en Yuda aan Marja? Of was het nou het circus van onvolmaakten, waarin Pratang Jati een rol speelt, die zijn vader aan de Bijbel verbond, waarna Pratang Jati besneden moest worden gelijk het verhaal van Kaïn en Abel? Of ging deze roman nou over het monotheïsme, wat Soeharto afzette? Of was het toch niet het verhaal van de Zwarte Berg, die uiteindelijk de Vagina-berg werd?
Bovenstaande alinea lijkt een totale wanorde van willekeurige, niet met elkaar in verband staande feiten te zijn die achter elkaar geplakt zijn, en dat is precies hoe je deze roman zou kunnen omschrijven. Utami (1968) wil teveel. Ze wil verhalen over Java, tegelijkertijd krantenartikelen schrijven en eigenlijk ook nog een college Oosterse mystiek geven, aangevuld met wat politieke wapenfeiten. Dit boek verzandt daardoor in een mengelmoes van alles. Het is net of de auteur een encyclopedie over Java trachtte te schrijven. Of was het toch een roman? Of was het toch een herschrijving van de bijbel? Afijn; u snapt het wellcht wel.
Utami neemt meerdere malen gedurende het verhaal de vrijheid om enorm uitgebreid in te gaan op de diverse legendes en mythes die leven op Oost-Java, en vergeet daardoor dat ze eigenlijk een verhaal aan het vertellen was over twee vrienden die aan het bergbeklimmen zijn. Krantenartikelen, bronvermeldingen en volledige hervertellingen van Oosterse mythes worden erbij gehaald om het verhaal kracht bij te zetten.
De uiteindelijke rode draad, die twee vrienden, verzandt halverwege ook nog eens in een klassestrijd tussen de islam en het oude polytheïsme. Het mystieke taalgebruik en de beeldspraak die Utami bezigt, komen een fatsoenlijk begrip van het boek niet ten goede. Hier een citaat invoeren zou tekortschieten, omdat ik dan minimaal 2 pagina's uit het boek moet citeren voor een juist begrip van de context.
Herleeswaarde heeft dit boek wel; Utami is een woordkunstenares, waardoor je sommige delen van dit boek gewoon steeds opnieuw wilt lezen, om ze in je op te nemen, te kauwen, te herkauwen en nog eens te lezen. Als een bonbon waar je extra van wilt genieten.
Als je als lezer denkt dat je een ontspannend verhaal kunt lezen, kom je met dit boek bedrogen uit. Zit je echter te wachten op een college Oosterse mystiek, gecombineerd met wat godsdienstleer en politiek dat in een roman-jasje gegoten wordt, dan zul je je bij dit boek zeker thuisvoelen. Ikzelf echter, was blij dat het voorbij was. Geloof ik.
Het getal Fu verhaalt over twee vrienden, Yuda en Pratang Jati, die door het lot aan elkaar verbonden worden. Of werd Pratang Jati nou aan Kupukupu verbonden en Yuda aan Marja? Of was het nou het circus van onvolmaakten, waarin Pratang Jati een rol speelt, die zijn vader aan de Bijbel verbond, waarna Pratang Jati besneden moest worden gelijk het verhaal van Kaïn en Abel? Of ging deze roman nou over het monotheïsme, wat Soeharto afzette? Of was het toch niet het verhaal van de Zwarte Berg, die uiteindelijk de Vagina-berg werd?
Bovenstaande alinea lijkt een totale wanorde van willekeurige, niet met elkaar in verband staande feiten te zijn die achter elkaar geplakt zijn, en dat is precies hoe je deze roman zou kunnen omschrijven. Utami (1968) wil teveel. Ze wil verhalen over Java, tegelijkertijd krantenartikelen schrijven en eigenlijk ook nog een college Oosterse mystiek geven, aangevuld met wat politieke wapenfeiten. Dit boek verzandt daardoor in een mengelmoes van alles. Het is net of de auteur een encyclopedie over Java trachtte te schrijven. Of was het toch een roman? Of was het toch een herschrijving van de bijbel? Afijn; u snapt het wellcht wel.
Utami neemt meerdere malen gedurende het verhaal de vrijheid om enorm uitgebreid in te gaan op de diverse legendes en mythes die leven op Oost-Java, en vergeet daardoor dat ze eigenlijk een verhaal aan het vertellen was over twee vrienden die aan het bergbeklimmen zijn. Krantenartikelen, bronvermeldingen en volledige hervertellingen van Oosterse mythes worden erbij gehaald om het verhaal kracht bij te zetten.
De uiteindelijke rode draad, die twee vrienden, verzandt halverwege ook nog eens in een klassestrijd tussen de islam en het oude polytheïsme. Het mystieke taalgebruik en de beeldspraak die Utami bezigt, komen een fatsoenlijk begrip van het boek niet ten goede. Hier een citaat invoeren zou tekortschieten, omdat ik dan minimaal 2 pagina's uit het boek moet citeren voor een juist begrip van de context.
Herleeswaarde heeft dit boek wel; Utami is een woordkunstenares, waardoor je sommige delen van dit boek gewoon steeds opnieuw wilt lezen, om ze in je op te nemen, te kauwen, te herkauwen en nog eens te lezen. Als een bonbon waar je extra van wilt genieten.
Als je als lezer denkt dat je een ontspannend verhaal kunt lezen, kom je met dit boek bedrogen uit. Zit je echter te wachten op een college Oosterse mystiek, gecombineerd met wat godsdienstleer en politiek dat in een roman-jasje gegoten wordt, dan zul je je bij dit boek zeker thuisvoelen. Ikzelf echter, was blij dat het voorbij was. Geloof ik.
2
Reageer op deze recensie
