Tot bloed op het droge houdt ons een confronterende spiegel voor

We bevinden ons in de nabije toekomst. Na een verwoestende watersnoodramp, heeft een groep Nederlanders hun heil gezocht in een niet nader benoemde plek in de woestijn in Noord-Afrika. Ze proberen rond te komen van de hasjteelt. Enkele generaties later begint het verhaal van ‘Tot bloed op het droge’

Al snel blijkt dat er van inburgering niet echt sprake is. De Nederlanders gaan op zondag naar een orthodox christelijke kerk, drinken geïmporteerde jenever en lopen zelfs op klompen. Ze kijken televisieprogramma’s als ‘Ik houd van Nederland’ en spreken amper Arabisch.

De Nederlanders kunnen redelijk overweg met de lokale bevolking, mits ze zich niet teveel vermengen en elkaar niet in de weg lopen. Helemaal vredelievend is het niet. De autochtonen noemen de allochtonen ‘kazen’ en halen hun neus op voor hun vreemde gebruiken. In het eerste hoofdstuk merk je dat de jongeren gewelddadige confrontaties hebben en je voelt aan alles dat het een keer mis moet gaan.

Jerry Goossens houdt ons in dit boek een confronterende spiegel voor: wat als wij ineens moeten vluchten uit ons land, alles achter moeten laten en een nieuw bestaan op moeten bouwen in een vreemd land, met een vreemde taal en vreemde gebruiken. Zouden wij daar wel mee om kunnen gaan? Dit idee vind ik erg interessant. Het boek zette me aan het denken over actuele onderwerpen als de grote migratiestroom en de eeuwige discussie over aanpassing en inburgering.

Er staan fantastische quotes in dit boek. De manier waarop ongeveer halverwege de zee wordt beschreven is haast poëtisch.

‘De zee begint waar de woestijn eindigt. Er voltrekt zich een wonder aan de vloedlijn. Het zware, bijna kleurloze zand transformeert precies op die plek in pulserende schakeringen van licht en kleur, waarin alles voortdurend in beweging is en waarvan je geen detail kunt waarnemen omdat het verdwenen is voor je het kunt registreren. De zee lijkt niet op de plaatjes. De zee is een constante metamorfose en die verdwijnt zodra je haar vastlegt.’

Naast deze mooie beschrijvingen, staat het verhaal ook vol teksten uit de Bijbel en de Koran. Ik merkte dat ik dit op een gegeven moment storend vond worden. Wat mij betreft had de nadruk wat minder op het religieuze aspect en wat meer op andere culturele aspecten mogen liggen.

Het moge duidelijk zijn: mijn mening over dit boek is nogal verdeeld. Aan de ene kant had ik het boek in een mum van tijd uit en heb ik genoten van het mooie taalgebruik. Aan de andere kant ben ik niet helemaal weg van de uitvoering van het interessante concept. Ik stoorde me aan de overdaad aan religieuze teksten en het einde vormde een lichte anticlimax. Maar Goossens heeft wel iets interessants voor elkaar gekregen; het verhaal heeft me aan het denken gezet. Wat als…