Ik heet Lakshmi en ben dertien jaar.

De vader van een arm gezin in Calcutta ziet op een gegeven moment geen andere oplossing dan zijn 1 3 jarige dochter te verkopen aan een bordeel in Calcutta.
Het is me niet duidelijk of ze beseffen wat een bordeel is maar het kind denkt dat ze als huishulp moet werken.
Heel het verhaal is verteld door de ogen van het jonge kind, schrijnend , mensonterend , en op sommigen momenten ook bijzonder ontroerend . Ze hoort een woord wat ze niet kent en geeft er zelf een betekenis aan wat haar enige troost kan geven . Het boek gaat door alle ellende ook over hoop. Hoop dat ze terug naar huis mag, hoop dat het geld naar haar arme ouders gaat, hoop dat ze daar weg komt.
Het leest als een trein , een boek dat je nablijft.