Lezersrecensie
De Roos van Montblanc (4 sterren)
~ Ah, hoop. Tja, dat is een verraderlijk ding. Hoop doet leven. Zeggen ze ~
*ARC-exemplaar*
Rosalie heeft, sinds een jaar, samen met haar moeder Hannah en zus Iris een bloemenwinkel in Spanje. Eigenlijk wilde Rosalie nooit emigreren, maar alleen achterblijven in Nederland zag ze ook niet zitten. Dan komt het nieuws dat hun grootste klant, de García’s, binnenkort zullen stoppen met hun B&B en lijkt terugkeren naar Nederland opeens binnen handbereik. Dan ontmoet ze Luc, de kleinzoon van de García’s en mogelijk toekomstige eigenaar van de B&B. Hij is de enige persoon die nog roet in het eten kan gooien, maar waarom voelt Rosalie dan vlinders elke keer dat ze bij Luc is?
De roos van Montblanc is Jami Leigh’s feelgood debuut en het derde boek dat ik van haar heb mogen lezen. Hoewel ik meestal fantasy lees, kan ik ook enorm genieten van feelgood boeken en romcoms, zelfs al zijn ze meestal een tikje voorspelbaar. Het is, op zijn tijd, gewoon heerlijk om een boek te lezen waarbij je niet hoeft na te denken over hoe de magie werkt en of de personages het er levend vanaf gaan brengen, maar waar je je wel heerlijk kunt verliezen in de romantische vibes.
Dat gezegd hebbende, ik heb echt genoten van dit boek en las het in drie dagen uit (dat zegt denk ik al genoeg). Het is een vlot verhaal, waar misschien niet heel veel spanning in zit, maar waar toch goed wordt gespeeld met de verschillende perspectieven, waardoor je als lezer meer weet dan de personages. Hierdoor blijft het verhaal interessant. Het zorgt er ook voor dat je de personages af en toe een schop onder hun kont wil geven om eens wat beter te leren communiceren…
Dan over de personages. Ik kon mezelf op bepaalde momenten heel goed vinden in Rosalie en ik denk dat we ook wel enigszins op elkaar lijken. Rosalie is neurodivers en ik vind dat Jami Leigh dit op een goede manier heeft verweven in het verhaal. Vooral de interne gedachten van Rosalie (maar ook van Luc) vond ik heel leuk om te lezen, mijn eigen hoofd staat namelijk ook nooit stil en ik overdenk echt alles.
Dan over Luc. Ik moest even aan hem wennen, maar hoe beter ik hem (en zijn verleden) leerde kennen, hoe leuker ik hem begon te vinden. Zeker toen ik er achter kwam dat hij en ik een gedeelde interesse hebben (of moet ik zeggen meerdere gedeelde interesses…). Toegegeven, hij heeft wat sommige dingen betreft echt een bord voor zijn kop, maar dat is hem 100% vergeven door het einde.
De roos van Montblanc heeft ook een aantal diepere lagen, waardoor niet alleen de personages meer diepgang krijgen, maar ook het verhaal. Ik kan hier helaas niet te veel over zeggen zonder spoilers, dus laat ik het er maar op houden dat er soms meer in iemand omgaat dan je op het eerste gezicht denkt.
Een leuke toevoeging vond ik de stukjes over bloemen en waar deze symbool voor staan. Kortom, Jami Leigh heeft laten zien dat ze ook zeker een goed feelgood verhaal kan schrijven met fijne personages en meerdere lagen. Ik heb er van genoten en geef het 4 sterren.
*ARC-exemplaar*
Rosalie heeft, sinds een jaar, samen met haar moeder Hannah en zus Iris een bloemenwinkel in Spanje. Eigenlijk wilde Rosalie nooit emigreren, maar alleen achterblijven in Nederland zag ze ook niet zitten. Dan komt het nieuws dat hun grootste klant, de García’s, binnenkort zullen stoppen met hun B&B en lijkt terugkeren naar Nederland opeens binnen handbereik. Dan ontmoet ze Luc, de kleinzoon van de García’s en mogelijk toekomstige eigenaar van de B&B. Hij is de enige persoon die nog roet in het eten kan gooien, maar waarom voelt Rosalie dan vlinders elke keer dat ze bij Luc is?
De roos van Montblanc is Jami Leigh’s feelgood debuut en het derde boek dat ik van haar heb mogen lezen. Hoewel ik meestal fantasy lees, kan ik ook enorm genieten van feelgood boeken en romcoms, zelfs al zijn ze meestal een tikje voorspelbaar. Het is, op zijn tijd, gewoon heerlijk om een boek te lezen waarbij je niet hoeft na te denken over hoe de magie werkt en of de personages het er levend vanaf gaan brengen, maar waar je je wel heerlijk kunt verliezen in de romantische vibes.
Dat gezegd hebbende, ik heb echt genoten van dit boek en las het in drie dagen uit (dat zegt denk ik al genoeg). Het is een vlot verhaal, waar misschien niet heel veel spanning in zit, maar waar toch goed wordt gespeeld met de verschillende perspectieven, waardoor je als lezer meer weet dan de personages. Hierdoor blijft het verhaal interessant. Het zorgt er ook voor dat je de personages af en toe een schop onder hun kont wil geven om eens wat beter te leren communiceren…
Dan over de personages. Ik kon mezelf op bepaalde momenten heel goed vinden in Rosalie en ik denk dat we ook wel enigszins op elkaar lijken. Rosalie is neurodivers en ik vind dat Jami Leigh dit op een goede manier heeft verweven in het verhaal. Vooral de interne gedachten van Rosalie (maar ook van Luc) vond ik heel leuk om te lezen, mijn eigen hoofd staat namelijk ook nooit stil en ik overdenk echt alles.
Dan over Luc. Ik moest even aan hem wennen, maar hoe beter ik hem (en zijn verleden) leerde kennen, hoe leuker ik hem begon te vinden. Zeker toen ik er achter kwam dat hij en ik een gedeelde interesse hebben (of moet ik zeggen meerdere gedeelde interesses…). Toegegeven, hij heeft wat sommige dingen betreft echt een bord voor zijn kop, maar dat is hem 100% vergeven door het einde.
De roos van Montblanc heeft ook een aantal diepere lagen, waardoor niet alleen de personages meer diepgang krijgen, maar ook het verhaal. Ik kan hier helaas niet te veel over zeggen zonder spoilers, dus laat ik het er maar op houden dat er soms meer in iemand omgaat dan je op het eerste gezicht denkt.
Een leuke toevoeging vond ik de stukjes over bloemen en waar deze symbool voor staan. Kortom, Jami Leigh heeft laten zien dat ze ook zeker een goed feelgood verhaal kan schrijven met fijne personages en meerdere lagen. Ik heb er van genoten en geef het 4 sterren.
1
Reageer op deze recensie
