"Een vader is iemand die verwacht dat zijn kinderen net zo goed zijn als hij zelf had willen zijn."

Maandelijks lezen we met de samenlezenwe-club de Crime Compagnie boeken die elke maand in een box worden opgestuurd. Nu ben ik geen abonnee, maar lees ik wel steevast mee via de E-reader. Deze keer was 'De opgraving' van Marie-José Verweij aan de beurt. Ik heb altijd al een interesse gehad voor verhalen waarin waargebeurde elementen zitten. Een voorbeeld hiervan was 'De moord op Willemina Jansen', waarbij er een verhaal is gebouwd rondom een onopgeloste, maar waargebeurde waak. Ook in dit verhaal waren er weer elementen die waargebeurd zijn, namelijk de oorlog waar het in dit boek over gaat en het massagraf dat gevonden is. Alleen de rest is met een vleug(je) fantasie ingevuld. Ik hou ervan om mensen iets nieuws te zien creëren vanuit iets wat er al is.

De schrijfstijl in dit boek is makkelijk en vlot. Verweij koos ervoor om vanuit verschillende perspectieven te schrijven. Die van Anouk en die van Mieke en Bert, twee andere belangrijke karakters in dit verhaal. Ook wordt er afgewisseld tussen heden en verleden, door middel van springen terug in de tijd en brieven die zijn gevonden uit de 18e eeuw. Vooral de brieven vond ik een enorm leuke toevoeging, omdat het je interesse in het onderwerp erg vergroot. Alle karakters lees je vanuit de derde persoonsvorm en waar het verhaal vrij traag begint, komt het later op gang en komt alles aan het einde samen. De opbouw hiervan is goed gedaan, al is het niet persé erg bijzonder, maar dat geeft niet, aangezien de geschiedenis die hierachter schuilgaat des te interessanter is. Je wil toch verder lezen om meer te weten te komen over het massagraf en de historie die eraan vast kleeft.

Qua verhaal heb ik zo mijn bedenkingen gehad. Zoals ik al zei, vond ik de historie erg leuk. Ook de bronnen zijn aan het einde van het boek vermeld, zodat je zelf ook je onderzoek kan doen naar het massagraf en de geschiedenis die erachter schuilgaat. Ik vond het leuk dat er een beetje romantiek in het verhaal zat, al stond dit natuurlijk niet op de voorgrond. De spanning was er wel, maar ik vond dat het verhaal nogal voorspelbaar was. Er zijn wel wat kleine plottwists in het verhaal, maar in mijn geval zag ik deze van ver al aan komen en dan is de spanning er wel een beetje af en wil je vooral dat het opschiet en eens echt spannend wordt. Dat miste ik dus wel een beetje. Ik miste ook wel een beetje de karakterontwikkeling. Bij Anouk merk je wel wat dingen op, maar verder niet echt. Nu is het ook een thriller en dan ook nog een standalone, dus ik weet ook niet of je daar meer van kan verwachten, maar het is het benoemen waard voor de mensen die dit wel belangrijk vinden.

Over het algemeen is 'De opgraving' een leuk verhaal. Het onderwerp is bijzonder en sommige dingen zijn heel expliciet beschreven, vooral aan het einde van het boek. Het is naar mijn smaak iets te voorspelbaar en had wat meer spanning en geheimzinnigheid kunnen gebruiken, al heeft Verweij echt wel geprobeerd om de nodige dingen achter te houden en twijfel te zaaien over wat er nu daadwerkelijk speelde. Doordat het zo vlot doorlas, de schrijfstijl goed was, de brieven zo leuk waren en het lichtelijk gebaseerd is op een historische gebeurtenis, vond ik het wel een leuk verhaal om te lezen, maar geen verhaal dat bij mij heel lang zal blijven hangen, al ga ik nog wel de geschiedenis induiken en uiteindelijk was het wel het doel om die interesse bij mij op te wekken.

Ik geef 'De opgraving' 3,5 ster!