Hersenen

Als de telefoon rinkelt bij Sofia Alexander, midden in de nacht, krijgt ze te horen dat haar partner Leon Detollenaere in het ziekenhuis werd binnengebracht met een ernstig hoofdletsel, na een ongeval. Onmiddellijk schieten alle alarmbellen af bij Sofia en verandert haar leven na dat éne telefoontje drastisch.

Vanaf dan begint een constant over en weer gependel van en naar het ziekenhuis waar Leon opgenomen is en wordt het afwachten hoe het herstel van Leon verlopen zal. Maar zijn toestand blijft kritiek en het vocht moet uit zijn hersenen worden gedraineerd, tot zelfs een operatie waarbij een stuk van de schedel weggehaald dient te worden. Voor zijn vriendin Sofia zijn het bange uren en dagen, vooral omdat ze net op dat moment ook is te weten gekomen dat ze zwanger is van Leon. En dan hoort ze ook nog eens de verhalen van de andere patiënten die op de intensieve geneeskunde liggen, via de familie die allemaal met een heel bang hartje afwachten.

Het boek switcht dan van standpunt. Waar we eerst Sofia volgen, gaat het tweede deel over naar de arts en de verpleegkundigen die de patiënten verzorgen en de familie opvangen in deze moeilijke tijden. Daarin worden we meegenomen in de leefwereld van zij die er alles aan doen om levens te redden, om de mensen (zowel patiënt als familie) het zo aangenaam mogelijk te proberen maken, ondanks vaak tegenstand van vooral de familie. Soms moeten er ook zware knopen worden doorgehakt of snelle beslissingen genomen worden.

En nogmaals switcht Geert het standpunt, deze keer naar dat van de patiënt zelf, naar Leon die na zijn ongeval én tijdens zijn verblijf in het ziekenhuis balanceert tussen leven en dood, in een coma waarbij hij zich niks kan herinneren van wat er exact is gebeurd.

Geert Meyfroidt zegt zelf in zijn nawoord dat hij geen romanschrijver is maar dat hij toch overhaald werd om een verhaal te schrijven om een roman te schrijven waarin zijn job als intensivist en hoofd van de intensieve geneeskunde een rol spelen. En wat mij betreft is hij daar heel goed in geslaagd. Het boek leest een beetje als een aflevering van 'Spoed 24/7' (het tv-programma op VRT1 waarbij mensen op de spoedafdeling worden gevolgd en geholpen, maar dan speelt dit verhaal zich wel af op de afdeling intensieve, waar veel patiënten na een spoedopname op terechtkomen) en roept bij mij ook heel wat herinneringen op, zowel positieve als negatieve jammer genoeg. (Toen ik het boek las was een vriend, en mede longgetransplanteerde vriend, net voor de twee keer getransplanteerd werd, maar heeft hij het jammer genoeg niet gehaald. Zo zie je maar dat niet alle verhalen positief aflopen en ook dat tracht Geert in dit boek heel duidelijk te maken).

Het boek is doorspekt met een hele grote menselijkheid van zowel de mensen die een dierbare zien liggen in een bed, in coma of zwaar toegetakeld na een zwaar ongeval, als de artsen en de verpleging die alles doen om mensenlevens te redden. Toen ik het uitlas en zag dat coördinator Sam De Graeve van Borgerhoff en Lamberigts Geert had kunnen overtuigen om toch dit boek te schrijven, heb ik ook duidelijk gemaakt aan Sam dat hij moet blijven de mensen motiveren en blijven begeleiden om hun verhalen te vertellen. Want 'Kritiek' mag dan wel fictie zijn, het verhaal dat wordt verteld hierin is een dagelijks scenario.