Liefde in tijden van rampen en ziekte

Als een trein ontspoort in Sint-Mariaburg, dicht bij Antwerpen, in september 1990 moeten alle bewoners in een straal rond de ramp uit hun huis geëvacueerd worden, wegens ontploffingsgevaar. Zo ook het koppel Willy en Romain, die al negen jaar samen zijn. De meeste mensen kunnen terecht bij familie maar enkele tientallen bewoners hebben geen plek waar ze heen kunnen gaan, die worden opgevangen in de sporthal, zo ook Willy en Romain. Terwijl de buurtbewoners de twee mannen beter leren kennen in hun noodsituatie, botert het niet zo goed meer tussen het koppel. In een tijdperk waar de opkomst van HIV en Aids niet te stoppen lijkt te vallen, leeft er een grote angst onder de gay populatie. Als er dan ook een vermoeden bestaat van ontrouw, dreigt een groot drama te gebeuren, ware het niet dat de treinramp een stokje steekt tussen de plannen.

Vanuit de herinneringen van de twee mannen wordt een beeld geschetst waarin homoseksualiteit niet aanvaard wordt, mensen zich van hun familie afkeren (en omgekeerd) en waarin de Antwerpse gayscene in de jaren tachtig wordt geportretteerd, maar met de schrik voor die vreselijke ziekte op de achtergrond, loerend.

Toen ik dit boek zag verschijnen dacht ik, dit is helemaal iets voor mij. Het thema stond me heel hard aan en ik was dus heel benieuwd naar het verhaal. Maar mijn verwachtingen zijn niet bepaald ingelost. Op zich leest het boek wel heel snel, is er een vlotte schrijfstijl (én een kleine, weliswaar onnodige twist aan het einde) maar toch stoorden bepaalde dingen me in het verhaal. Het staat bol van de clichés, die vooral in de dialogen heel hard naar voor komen. In een boek dat geschreven is in 2025 vind ik het gebruik van het woord 'neger' niet meer gepast (ook al weerspiegelt het een andere tijd, mij stoorde het enorm) en dan heb ik nog één kleine opmerking over het boek: tijdens het verloop van het verhaal merkte ik enkele anachronistische fouten op. Het verhaal speelt zich af tijdens de jaren tachtig en in 1990 en toch worden enkele merken vermeld die op dat moment nog helemaal niet bestaan (Telenet, Pink Lady appels en de radiozender Klara). De schrijver is een ex-journalist en schrijver van boeken als Rik III en Hof van Assisen, dan zou ik toch verwachten dat hij dergelijke zaken zeker checkt vooraleer het boek te publiceren.

De treinramp en het ontploffingsgevaar dat in dit boek beschreven is, is wel echt gebeurd. In de kleine intermezzo's waarin de auteur nieuwsberichten over de ramp beschrijft komt zijn eigen naam ook voor, dus ik vermoed dat hij zelf ook verslag deed over deze ramp destijds en daar zijn inspiratie kon halen voor dit boek.

Al bij al was dit niet het boek dat ik had verwacht.