Afkicken is afzien

Na een te grote dosis drugs, is het voor Nik genoeg en brengt hij zijn zusje Lexi naar een afkliniek. Op een eiland. Met nergens waar ze heen kan, kan ze niet anders dan de weg naar herstel in te slaan. Lange tijd gelooft ze dat ze geen echt probleem heeft. Stoppen kan ze wanneer ze wil, toch?

Met de kennismaking van de andere lotgenoten in de kliniek, ontdekt Lexi langzaam wie ze is en wat ze wil. Komt ze haar demonen onder ogen en probeert de regie over haar leven weer in eigen handen te nemen. Maar is het genoeg om clean te zijn en te blijven, als het oude leven geen andere Lexi verwacht dan de Lexi die een paar maanden eerder van de aardbodem verdween?

Een cachaca met drugs
Drugs zijn voor mij een totaal onbekend iets. Maar dit boek liet me zien hoe makkelijk je er aan kunt komen en hoe moeilijk het is om er vanaf te komen. De eerste dagen in de kliniek is Lexi dusdanig ziek dat het lijkt alsof ze dood gaat. En waarschijnlijk denkt haar lijf en hoofd dat ook, omdat het niet krijgt wat het denkt nodig te hebben.

En later in het boek, als Lexi een beetje grip haar leven krijgt en je als lezer het gevoel hebt: ‘ja, ze komt er wel. Al x aantal dagen heeft ze er geen behoefte aan gehad’, steekt de drang naar een pilletje zo vlug de kop op, dat het nauwelijks mogelijk is er geen gehoor aan te geven. Dat maakte voor mij dit boek zo goed en realistisch. De strijd die ze levert is echt.

Dit maakt van Lexi en de andere jongeren in de kliniek ontzettend sterke personages. Omdat ze ondanks alles, toch iedere keer weer opnieuw proberen een stapje verder te komen. Bij het gevoel zichzelf onder controle te hebben en de verslaving te kunnen weerstaan.

Er zijn meer verslavingen dan drugs
Clean draait om Lexi en haar weg naar herstel, maar je leert ook andere mensen in de kliniek kennen die met hun eigen demonen strijden. Ik vond het heel prettig om te zien, dat de mensen in de kliniek totaal verschillende verslavingen hebben en hun zoektocht naar herstel vanaf de zijlijn te zien. Het ene personage raakte me meer dan de ander. Maar het gaf het boek een extra laag door deze insteek.

Weinig zicht in behandelingen
Het boek is opgedeeld in alle stappen die Lexi gaat doorlopen om te leren leven met haar verslaving. En zo nu en dan zitten er ook gesprekken tussen met dokter Goldstein in, die de deur openen naar herinneringen van Lexi die gemaakt hebben tot wie ze nu is. En waarom ze waarschijnlijk naar de drugs heeft gegrepen, maar hoe dat haar helpt om clean te zijn, dat zat er niet in. En ergens had ik daar best wel iets meer van willen zien.

Conclusie: Een mooi boek met rauwe randjes dat een realistisch inkijkje geef in de strijd tegen drugs bij jongeren.