Mooie en emotionele vertelling

Erg mooi boek! In eerste instantie zag ik er een beetje tegenop om erin te beginnen, omdat ik boeken over de Tweede Wereldoorlog moeilijk vind. Het zijn verhalen over waargebeurde gebeurtenissen en het feit dat mensen echt zo gemeen en harteloos zijn geweest, vind ik onbegrijpbaar. Dus dat ik dit boek zonder naar gevoel kon lezen, vond ik heel prettig. Alyson Richman heeft het leven van Lenka en Josef heel mooi en ontroerend geschreven. Tevens heb ik dingen geleerd over de kampen die ik nog niet wist en dat - als liefhebber van geschiedenis - vond ik een pluspunt aan het boek.

Als je in het verhaal begint, weet het je heel snel vast te grijpen en het laat je niet meer los tot je bij het einde bent. Je blijft maar lezen over de ontberingen van Lenka en het verdriet van Josef. Je leest over hoe hun levens samenkomen, om vervolgens ruw uit elkaar getrokken wordt door onmacht. Het was heel ontroerend om te lezen voor deze twee mensen.

Wat ik wel jammer vond aan dit boek, is dat je voornamelijk over de herinneringen leest. Ik had gehoopt nog iets meer te lezen over het nu, als ze elkaar vinden. Immers op de achterkant staat: 'Is er nog ruimte voor een gedeelde toekomst...?', maar daar wordt weinig over uitgelaten.

Het andere wat ik een beetje apart vond is dat de schrijftijd van de herinneringen soms naar het heden verschuiven en ik kon niet ontdekken waarom sommige delen van herinneringen in de tegenwoordige tijd staan en rest - zoals dat bij herinneringen het geval is - in de verleden tijd plaatsvinden.

Maar dat zijn maar twee kleine puntjes en maken het verhaal niet minder mooi! Het is een boek dat ik op een dag nog eens zal openslaan. Voor nu, zou ik dit boek aanraden aan mensen die "De Bakkersdochter" van Sarah McCoy hebben gelezen en dat mooi vonden. Dit boek zit in dezelfde lijn. Als je die niet gelezen hebt, maar wel van historische verhalen houdt, zeker lezen! ;-)