Buiten adem achter de feiten aan

Dodelijke leugen begint met een behoorlijk gruwelijke proloog die je direct middenin een sfeer zet. Een sfeer van onderhuidse spanning, maar ook van buiten adem achter de feiten aanrennen. Een spanning die het hele boek door te voelen is.

Hannah is een wereldberoemd pianiste, maar iets uit haar verleden vreet aan haar. Zo erg dat ze een sabbatical gaat nemen. Ze hoopt in dat vrije jaar de rommel uit haar verleden op te kunnen ruimen en weer met zichzelf in het reine te komen. Helaas wordt het een jaar waarin haar verleden wel heel veel invloed krijgt en waarin ze haar leven niet meer zeker is.

Het verhaal kruipt onder je huid. Je hebt bijna geen moment om rustig adem te halen. De heftige gebeurtenissen volgen elkaar in een hoog tempo op. Je krijgt enorm veel puzzelstukjes aangereikt, maar het duurt erg lang voordat ze op hun plek gaan vallen. Hierdoor blijf je nieuwsgierig, maar het maakte het ook wel een beetje veel allemaal.

Jagritta Olthof laat je vooral in het hoofd van de hoofdpersoon en dat zorgt voor een heel aantal emoties: schuld, verdriet, boosheid, verwondering, ontroering.
'Eigenlijk voel ik me vanbinnen ook een weekdier, denk ik verdrietig. Weke delen, waarbinnen het schuldgevoel me vergiftigt omdat ik het pijnlijke hoofdstuk uit mijn kindertijd heb afgedekt met een harde beschermlaag.'
De hoofdstukken over Hannah zijn geschreven in de eerste persoon en komen daarom misschien nog wel dichterbij.
Er zijn ook hoofdstukken waarin andere personen centraal staan. Deze blijven wat meer op afstand door het gebruik van de derde persoon. De afwisseling van perspectief maakte het verhaal soms wel moeilijk te volgen, vooral omdat er naast het hoofdplot ook verschillende zijplots waren die werden uitgewerkt.

Kortom:
Een fijn boek, intrigerend en spannend, maar wat mij betreft had Jagritta met al de geheimen en plottwists wel drie boeken kunnen schrijven. Ik denk dat dat de leesbaarheid en de geloofwaardigheid van het verhaal ten goede zou komen.
En net als ik in een eerdere recensie van een van haar boeken schreef: 'Of alle losse eindjes zijn opgeruimd? Ik durf het niet met zekerheid te zeggen. Er gebeurde zoveel. In ieder geval was het boek voor mij een fijne leeservaring.'