Moeten we ervoor gaan, of laten we elkaar gaan?

Wat moet je doen als niet iedereen even blij is dat jullie elkaar weer gevonden hebben? Dat is de vraag waar Sarah en Warren zich voor gesteld zien. Highschool sweethearts komen elkaar op zestigjarige leeftijd weer tegen en de vlam slaat opnieuw in de pan. Sarah is gescheiden en heeft een leven opgebouwd met vrijwilligerswerk en een leuke hond. Haar beide kinderen zijn al langer het huis uit en hun relatie is wat afstandelijk. Warren is getrouwd en heeft één volwassen dochter. Hij voelt zich opgesloten in dit huwelijk waarbij hij en zijn vrouw niet dezelfde waarden lijken te delen.

De hoofdpersonen worden heen en weer geslingerd in hun emoties en ik ook. Knap hoe de auteur me iedere keer mee laat wisselen in mijn gevoelens en gedachten als het verhaalperspectief wisselt. De ene keer kan ik me helemaal vinden in de nieuwe liefde en voelt deze net zo urgent voor mij als voor Warren, om dan weer als aanstellerig en onnodig problematiserend aan te voelen als het perspectief wisselt. De auteur weet erg goed de verschillende personages en hun gevoelens neer te zetten. Ze doet dit door gebruik te maken van het 'show don't tell' principe, dit maakt het gemakkelijk om je met de personen te vereenzelvigen.

Het verhaal begon wat moeizaam en afstandelijk, maar gaandeweg het verhaal kwamen de personages meer tot leven en werden ook mijn eigen emoties aangesproken. Het verhaal roept ook op tot het stellen van vragen aan jezelf. Gaan is wat dat betreft ook een mooi boek voor een leesclub. Het roept morele vragen op over familiaire relaties, ouderlijke en huwelijkse verantwoordelijkheden, liefde en passie, de invloed van de keuzes van anderen op jouw leven. Genoeg interessante onderwerpen om over na te denken en te discussiëren.

Graag bedank ik uitgeverij Atlas Contact voor het recensie-exemplaar.