Een totaalroman of een totaal mislukte roman?

Klimaatcantate verscheen bij uitgeverij Atlas Contact. Is het een debuut van een nog onbekende schrijver Eppo Leon, of is het, zoals velen denken, een boek geschreven onder pseudoniem? In ieder geval wordt het door de schrijver in het boek een totaalroman genoemd, een roman die vele thema's samenbrengt en bespreekt. De vergelijking met De ontdekking van de hemel van Harry Mulisch ligt er dik bovenop. De personages in dit boek worden zelfs genoemd als de inspiratiebron voor dit boek van de grote Mulisch. Helaas worden de verschillende thema's, waaronder het klimaat, feminisme, klassenverschillen, muziek, niet voldoende uitgewerkt of verdiept. Er komen geen nieuwe inzichten of verrassende blikrichtingen.

Vijf personages worden gevolgd in dit 350 pagina's tellende boek. Het begint in de jaren zeventig met twee studentikoze mannen, een componist van moderne muziek en een schrijver van columns over het klimaat. Hun relatie met sopraan Pauline zorgt voor de geboorte van Quinta. Zij wordt een fanatieke klimaatactiviste die op haar vijftiende met Greenpeace meestrijdt tegen de walvisjacht.

De personages zijn onuitstaanbaar arrogant, megalomaan. Hun taalgebruik hoogdravend.

Toch is het een boeiend verhaal dat qua structuur knap in elkaar zit en af en toe ook een glimlach van herkenning oplevert. Vele personages in het boek zijn bekende mensen. Sommige van hen worden onder hun echte naam genoemd: o.a. Simeon ten Holt, Greta Thunberg en Harry Mulisch, anderen krijgen een andere naam toebedeeld, maar zijn duidelijk herkenbaar; ik noem Diederik Samson, Frans Timmermans en Ina Bouwer. Waarom de ene persoon met zijn/haar echte naam wordt genoemd en de andere niet, is onduidelijk. Is dat een knipoog naar het pseudoniem van de schrijver zelf?
Het laatste deel van het boek, het deel dat zich afspeelt in de toekomst, bevat een soort Droste-effect met een verhaal in een verhaal, of is het toch de werkelijkheid?
De schrijver, die aan het einde van het verhaal ook nog een rol krijgt, lijkt zichzelf erg belangrijk te vinden. Het voelde alsof hij zich vergeleek met Harry Mulisch als grote intellectuele schrijver .

Eigenlijk voelde het boek als één groot samengeraapt verhaal van verhalen van andere mensen. Overal zijn stukjes vandaan gehaald: van andere schrijvers (er zit bijvoorbeeld ook een hele verhaallijn in van het boek Eten, bidden en beminnen van Elizabeth Gilbert), componisten, filosofen en politici.
Als de schrijver dit allemaal bedoeld heeft als ironie, is het wat mij betreft mislukt.

Waarschuwing: Er staan hele stukken onvertaalde tekst in het Engels en Duits in het boek.