Lezersrecensie
It takes too long to learn to live alone
Het is juli 2016, op het nieuws de aanslag op de boulevard in Nice. Over een paar dagen zal Raad met zijn 'familie' naar Nice reizen voor een vakantie.
Raad is net met pensioen en al enkele jaren gescheiden van Rachel, samen hebben ze twee kinderen. Ieder jaar gaan ze nog als 'gezin' naar een vakantiehuis in Nice. Dit jaar mag oma ook mee.Deze vakantie lijkt een beeld te zijn voor het leven van Raad en een aantal andere personages, een leven waarin loslaten lastig is. Het verhaal begint al met Raad die tweemaal afscheid neemt voor zijn pensioen en dan probeert zich zo goed mogelijk voor te bereiden op zijn werkeloze leven. Wat moet hij met al die vrijgekomen tijd doen? 'Hoe kun je vooruit werken en tijd maken als je alleen nog maar tijd hebt?'
Raad is een onhandige man die zijn knuffelolifant (in gedachten) overal mee naartoe neemt en deze olifant 'Mimp' spreekt in situaties die voor Raad te moeilijk zijn.
De noodzaak van alles houden bij het oude en om te bestaan wordt heel sterk naar voren gebracht in dit verhaal:
'Herkend worden kwam dicht in de buurt van gekend zijn, en hij hoopte dat als de onvermijdelijke dag zou komen, de winkel eigenaren van Square du Lys aan elkaar zouden vragen of zij de professor nog hadden gezien, dat jaar.'
Maar ook wordt duidelijk dat je niet in een stilstaande wereld leeft en echt moet meebewegen en zelfs moet veranderen.
Sebastiaan Chabot komt, wat mij betreft, uit een familie van woordkunstenaars. Hij weet woorden vaak op een originele manier in zinnen te verwerken, waardoor heel beeldend, creatief en kunstzinnig een idee kenbaar gemaakt wordt; hij heeft het bijvoorbeeld over 'bedachtzame handen' en benen die intelligent met hem omgingen.
'Op het vuile glas sloeg het daglicht dood en viel flauwtjes in het kratje met uien.'
Voor mij las dit boek als een soort slapstick film. De personages waren overdreven, er zaten een heleboel tenenkrommende momenten in en ik heb vaak gegiecheld. En toch was de ondertoon serieus en laat dit boek zien hoe lastig het kan zijn om de dingen waar je van houdt, of de dingen waar je jarenlang op hebt vertrouwd los te laten en nieuwe wegen in de slaan.
En dan is het meest geluisterde liedje van Raad: It takes too long to learn to live alone'.
Een boek met een lach en een traan.
Raad is net met pensioen en al enkele jaren gescheiden van Rachel, samen hebben ze twee kinderen. Ieder jaar gaan ze nog als 'gezin' naar een vakantiehuis in Nice. Dit jaar mag oma ook mee.Deze vakantie lijkt een beeld te zijn voor het leven van Raad en een aantal andere personages, een leven waarin loslaten lastig is. Het verhaal begint al met Raad die tweemaal afscheid neemt voor zijn pensioen en dan probeert zich zo goed mogelijk voor te bereiden op zijn werkeloze leven. Wat moet hij met al die vrijgekomen tijd doen? 'Hoe kun je vooruit werken en tijd maken als je alleen nog maar tijd hebt?'
Raad is een onhandige man die zijn knuffelolifant (in gedachten) overal mee naartoe neemt en deze olifant 'Mimp' spreekt in situaties die voor Raad te moeilijk zijn.
De noodzaak van alles houden bij het oude en om te bestaan wordt heel sterk naar voren gebracht in dit verhaal:
'Herkend worden kwam dicht in de buurt van gekend zijn, en hij hoopte dat als de onvermijdelijke dag zou komen, de winkel eigenaren van Square du Lys aan elkaar zouden vragen of zij de professor nog hadden gezien, dat jaar.'
Maar ook wordt duidelijk dat je niet in een stilstaande wereld leeft en echt moet meebewegen en zelfs moet veranderen.
Sebastiaan Chabot komt, wat mij betreft, uit een familie van woordkunstenaars. Hij weet woorden vaak op een originele manier in zinnen te verwerken, waardoor heel beeldend, creatief en kunstzinnig een idee kenbaar gemaakt wordt; hij heeft het bijvoorbeeld over 'bedachtzame handen' en benen die intelligent met hem omgingen.
'Op het vuile glas sloeg het daglicht dood en viel flauwtjes in het kratje met uien.'
Voor mij las dit boek als een soort slapstick film. De personages waren overdreven, er zaten een heleboel tenenkrommende momenten in en ik heb vaak gegiecheld. En toch was de ondertoon serieus en laat dit boek zien hoe lastig het kan zijn om de dingen waar je van houdt, of de dingen waar je jarenlang op hebt vertrouwd los te laten en nieuwe wegen in de slaan.
En dan is het meest geluisterde liedje van Raad: It takes too long to learn to live alone'.
Een boek met een lach en een traan.
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Maartje
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
