De allerlaatste allerlaatste keer...

Erfzonden zijn de zonden die ieder mens vanaf zijn geboorte bij zich draagt als gevolg van de zondeval van Adam en Eva. Maar waarom noemde Matt Rowland Hill zijn levensverhaal zo?

Matt groeit op in een streng christelijk gezin. Zijn vader is dominee in een Evangelische gemeente in Wales en hij en zijn vrouw voeden hun kinderen op onder de strenge blik van de letterlijk genomen Bijbel. Naast het constant dreigende van de toornige God leven Matt en zijn broers en zus ook met het geruzie van hun ouders. Er is weinig liefde en vader en moeder slaan elkaar om het hoofd met Bijbelse uitspraken.

'Ik begrijp het al, ik ben dus een spelbederver. Een zeurpiet. Nou, als het mijn taak is om een zeurpiet te zijn omwille van onze Heer Jezus Christus, dan zij het zo.'

Bij Matt zorgt dit voor het weg willen vluchten uit de situatie. Hij vindt zijn 'uitweg' via allerlei vormen van obsessie en verslaving bij een zware afhankelijkheid van heroïne.
Na een geplande overdosis wordt hij opgenomen in een psychiatrische kliniek om af te kicken en hier start zijn weg naar een herkenning en erkenning van zijn problemen en naar een langzaam en moeizaam herstel.

Al tijdens het lezen van de eerste veertig bladzijden was ik door vele emoties heengegaan. ~Ik heb gelachen, gegiecheld, gegriezeld, gewalgd en ben geroerd geweest. Naarmate het verhaal van zijn verslaving vorderde werd ik steeds meer gegrepen door de hopeloosheid en angst die uit het boek spraken. Matt krijgt last van een existentiële crisis als hij in zijn tienerjaren gaat twijfelen aan zijn geloof, hij gaat steeds meer tegen zichzelf en anderen liegen, zijn situatie wordt wanhopiger. Aan het begin van zijn heroïnegebruik zegt een andere verslaafde tegen hem dat hij zich moet voorbereiden op het verliezen van zijn eigenwaarde en dat gebeurt steeds meer.
In dit geleidelijke proces neemt de verteller je mee. Tot aan het op blote knieën wanhopig zoeken naar gemorste korreltjes, het voorliegen van de mensen die je liefhebt en een broek vol diarree op een begrafenis.

'Je ziet er meer dood dan levend uit, zeg ik nu tegen het gezicht in de spiegel. (...) Maar dat is natuurlijk niet helemaal waar. Als je doodgaat, wordt je haar in elk geval geknipt, krijg je een schoon pak en word je behandeld door een visagist.'

Op de achterflap staat dat het boek met een genadeloze eerlijkheid en inktzwarte humor geschreven is en dat is zeker waar. Matt schuwt het niet de gênante, rauwe randen van zijn leven met de lezer te delen en (vooral) aan het begin van zijn verhaal gaat dit gepaard met een flinke dosis zwarte humor. Toch wordt het nergens plat en vertelt hij zijn verhaal met mededogen voor zichzelf en anderen die in dezelfde situatie zitten.

Erfzonden is goed en met vaart geschreven en zeker als je meer wilt weten over hoe een verslaving je sluipendere in beslag kan nemen en hoe het je leven, ook als je al lang bent afgekickt, blijft beheersen.

En die erfzonden?
Misschien hebben de ouders door hun bekrompen normatieve opvoeding hun zoon wel geleerd om fatalistisch naar zichzelf en de wereld te kijken. Alles wat hij zelf wilde kon als zonde worden aangemerkt en zo heeft Matt van zijn ouders zijn zonden geërfd.

Ik gaf het boek 4,5 sterren.