Een novelle die heel wat te vertellen heeft

Eeuw van de Vhéi is een novelle tussen boek twee en boek drie in de De raad van Vha'Rymn serie.

Deze novelle bevat eigenlijk vier korte verhalen die op een bepaalde manier allemaal in elkaar grijpen en vooral een opmaat zijn voor het finaleboek van de serie.
Waar het me bij de vorige boeken in deze serie vaak wat tijd kostte voordat ik in het verhaal zat, werd ik bij dit boek direct meegetrokken in het boek en vond ik in ieder verhaal heel mooie en goede stukken. Vooral het laatste verhaal en de epiloog doen een heel spannend vervolg vermoeden.

Valentijn Ringelberg brengt in zijn boeken een grote diversiteit aan personages naar voren. De wereld van Vha'Rymn bevat veel verschillende wezens met evenzoveel verschillende culturen. Veel van de personages vallen binnen de LHBTIQ+ gemeenschap. De soms moeizame gesprekken die deze diversiteit kan opleveren worden niet geschuwd:

'Ik accepteer je zoals je bent.'
De droevige uitdrukking op haar gezicht verstrakte. 'Ik hoef je goedkeuring niet.'
Mijn hart begon sneller te kloppen. Ik wilde juist duidelijk maken dat ze niet anders was dan de rest, maar wellicht plaatste ik mezelf daardoor onbewust juist op een voetstuk. Uaku had mijn goedkeuring inderdaad niet nodig.'

Het voelde allemaal mooi en logisch, alleen aan het non-binaire hun en hen kon ik maar moeilijk wennen. Kan daar niet iets nieuws voor bedacht worden door de Nederlandse taalunie? Iets dat grammaticaal correct is?

Valentijn heeft een zeer creatieve vertelvorm met vaak mooie beschrijvingen en goed gevonden metaforen. De wezens, de wereld, je ziet het bijna allemaal voor je als je zijn boeken leest:

'De wanden van Owode's grot waren gemarkeerd met duizenden krijttekeningen, die sierlijk en licht afstaken tegen de scherpe donkere steen.. Het was alsof de sjamaan en zijn voorgangers de geschiedenis van Jho in leven hielden door deze in de grotwanden te kerven.'

'Ik moest toegeven dat ik wel wist van wie ze die onvoorzichtigheid had weten te erven. Het was niet voor niets dat ik op zo'n jonge leeftijd moeder was geworden. Ook mijn eigen innerlijke vuur leek te gaan waar het zelf wilde.'

'..... en ik had de akkers zien slinken als gebakken kool.'

Misschien dat hierdoor de verhalen af en toe iets te 'bloemig' worden, maar ik hou er wel van.
En dan soms opeens iets heel menselijks. Iets waardoor je opeens weer uit de sprookjesachtige wereld getrokken wordt en je je kunt verbinden met het menselijke van de personages:

'Ik betrapte mezelf erop dat ik haar naam alweer was vergeten. Of wellicht had het me eerder niet zo geïnteresseerd en was ik te zeer in paniek geweest om het in mijn hoofd op te slaan.'

Sowieso merk je dat er goed is nagedacht over de taal in het boek. Zo past Valentijn ook bekende uitspraken aan aan het volk waar hij over schrijft. Zo heeft hij het niet over over koetjes en kalfjes praten, maar over Gnoetjes en kalfjes. Dit soort uitspraken doen je regelmatig gniffelen. Er is er ook één over vleugels in de puberteit. Die vond ik heel grappig.

Tot slot een paar kleine kanttekeningen: er staat een aantal taalfoutjes in het boek en in één verhaal wordt steeds de zinsconstructie: 'mijn beste maatje' herhaald. Dit zorgde voor wat lichte ergernissen, maar dat mocht de pret niet drukken.
Ik heb Eeuw van de Vhéi met heel veel plezier gelezen en ben onder de indruk van de creativiteit van Valentijn Ringelberg.

Op naar het slotdeel.