Akelig dichtbij

De omslag, een werk van Anne Caesar van Wieren, is het eerste dat opvalt aan dit boek. Een zeefdruk (?) in rood, blauw, wit en geel, met een woeste lucht, een heldere maan en een brandende stad in het midden van water. De kleuren en vormen spreken tot de verbeelding. Waarom voor deze omslag gekozen is blijft lang onduidelijk. Maar uiteindelijk valt alles op zijn plek.

Schokland ligt niet meer in de Flevopolder, maar middenin de Zuiderzee. Nadat Nederland grote overstromingen heeft moeten doormaken door klimaatveranderingen is het weer een eiland. De nakomelingen van de oude bewoners zijn weer teruggekeerd en hebben een gesloten gemeenschap gevormd met een groot wantrouwen ten opzichte van buitenstaanders en met een strenge religieuze overtuiging.

'Een moment overwoog Age om de lifter aan te rijden. Er was maar een kleine ruk aan het stuur voor nodig.'

Deze zin, op bladzijde één van het verhaal geeft de sfeer van Het water bewaart ons prima weer.
Age en Elsa zijn onderweg naar hun huis op Schokland na een teleurstellend doktersbezoek als ze een lifter oppikken. De reden voor dit bezoek mag thuis niet bekend worden. En dat de lifter zomaar een vreemde is, mag de geïsoleerde gemeenschap ook niet te weten komen.

De personages in het verhaal worden rustig uitgewerkt en langzaamaan kom je erachter dat ze allemaal iets te verbergen hebben. Ze verschuilen zich, om het zo te zeggen, achter een masker. De spanning op het eiland loopt steeds meer op en als dan tegen het einde de fysieke maskers bij de mensen opgaan, vallen hun innerlijke maskers eindelijk af en zie je wie ze werkelijk zijn.

De vlotte schrijfstijl en de heldere dialogen maken dit boek prettig leesbaar. De onverwachte wendingen maken het spannend.
Het water bewaart ons is een dystopie met thema's die erg dicht tegen onze werkelijkheid aanschuren en daardoor extra beklemmend wordt.

'Age wees op de windmolens, met tientallen verspreid over de zee, die te verroest en versleten waren om nog te draaien. Hij vertelde over het verzet dat ooit tegen de turbines was gevoerd toen hij klein was. Ze kwamen er toch, dat was de vooruitgang, al losten ze niets op. Nadat het water een maal het land had overgenomen, bleven ze achter als totempalen die herinnerden aan de tijd dat de mensen nog dachten dat ze het tij konden keren.'

'En het waren de mensen die het hardst riepen en zich het vulgairst gedroegen die de meeste waardering kregen. Zo werkte het, zij hij, in de aandachtseconomie, zolang de ogen op je gericht waren was het goed,...'

'.., totdat Korf over 'onze baarmoeders' begon. Waarom dachten mannen toch altijd dat die baarmoeders ook van hen waren?'