Al sinds mensenheugenis wordt er geschreven over het scheppen van leven. Klonen is een interessante thematiek; voor velen is het onwaarschijnlijk, maar is het idee fascinerend. De Vlaamse auteur Stefan Brijs schreef met De Engelenmaker een briljant verhaal over een wanhopige arts die God in een kwaad daglicht probeert te plaatsen door aan de mensheid te tonen dat hij ook in staat is menselijk leven te scheppen. Voor mij is dat het beste boek ooit. Met Moordenaar zonder gezicht waagt Kevin Guilfiole zich ook aan dit futuristische thema.

Dr. Davis Moore, kloonarts van een vooraanstaande ‘zwangerschapsziekenhuis’, komt tot een duivels plan: wanneer zijn 17-jarige dochter Anna wordt verkracht en vermoord, besluit hij het DNA van de onbekende moordenaar te gebruiken om hem te klonen. Zo hoopt hij de moordenaar een gezicht te geven.
Justin Finn wordt geboren en de ouders zijn dolgelukkig, maar hebben geen weet van de snode plannen van Dr. Moore. Hij volgt de ontwikkelingen van de gekloonde jongen op de voet, zonder daarbij te veel op te vallen.
Dan neemt het verhaal een wending. We springen een aantal jaren verder in de tijd. Justin is inmiddels aan het puberen en is, net als vele andere Amerikanen, verslaafd aan een nieuw soort computerspel: Schaduwwereld. Het kan gezien worden als een mix tussen The Sims en Google Maps, waarbij de spelers hun eigen leven kunnen naspelen of juist een andere identiteit kunnen aannemen. In het spel is een seriemoordenaar actief die overeenkomsten vertoont met een seriemoordenaar in het echte Chicago. Justin vermoedt dat er verbanden bestaan tussen de beide ‘killers’ en deelt deze veronderstelling met journalist Sally Barwick. Ook Davis Moore - waar Justin inmiddels weer contact mee heeft – hoort de hypothese van Justin aan en is vastbesloten de zaak op te lossen. Om de seriemoordenaar te stoppen, maar nog belangrijker: om eindelijk de moordenaar van zijn dochter te vinden.

Het verhaal komt wat traag op gang. De personages worden nauwkeurig en met beleid ingekleurd. Er is enige informatie nodig om de ingewikkelde thematiek uit te leggen. Niet de spanning of een hoog tempo zorgen voor de drang om door te lezen in de eerste helft van het boek, maar juist dit boeiende en zeer intrigerende onderwerp.
De introductie van Schaduwwereld, in het tweede deel van het boek, is een geniale zet van Guilfiole. Het proces van klonen is al een 'trigger' om door te lezen, dus dat de auteur in het tweede deel wederom een origineel onderwerp durft in te voegen, is een compliment waard.

De tijdsprongen, die het verhaal telkens onderbreken, vind ik ietwat verwarrend. Ik heb het idee dat Guilfoile het lastig vond om zowel Justin ouder te laten worden en tegelijkertijd een verhaal eromheen te creëren. Dezelfde zaken spelen bij 'Justin 5 jaar oud' als bij 'Justin 15 jaar oud'. Terwijl daar een tijdspanne van 10 jaar tussen zit. In 10 jaar verandert er toch veel, zou je zeggen, maar (bijna) alle personen in het boek lopen nog met dezelfde 'problemen' rond.
Naarmate het einde nadert, zet de auteur een aantal magnifieke tegenstellingen neer: goed versus slecht, realiteit versus virtualiteit, waarheid versus leugen. Kevin Guilfiole geeft de lezer hier een boodschap mee: soms is het beter de waarheid niet onder ogen te willen komen, want de waarheid is niet altijd wat het lijkt.

In de laatste 50 bladzijdes wordt de lezer meerdere malen aan het wankelen gebracht door een aantal onverwachte onthullingen. Deze miraculeuze twists laten de lezer met een open mond van verbazing achter. Werkelijk geweldig en van een uitzonderlijk hoog niveau: zelden zo’n zinderend einde gelezen. Moordenaar zonder gezicht is een betoverend boek, met een uniek en origineel thema, dat dwingend naar een fraaie apotheose leidt. Het niveau van De Engelenmaker haalt het niet, maar het er komt redelijk bij in de buurt.